Grote schorpioen, zwak gif
Drake deelt op zijn nieuwste dubbelaar ‘Scorpion’ enkele venijnige steken uit en toont zijn zwakkere kantjes. Maar hij vergat beklijvende nummers te schrijven.
Een schorpioen kan het steken niet laten – ‘dat is nu eenmaal zijn aard’, zoals Sammy Tanghe in Het eiland zei. Ook de Canadese rapper Drake haalt graag uit naar wie hem bedreigt. Alleen vergeet hij tussen dat verbale spierballengerol boeiende muziek te maken, iets wat van pas komt wanneer je – onverwacht – een dubbelaar uitbrengt.
De aanloop naar Scorpion werd overheerst door de vete tussen de Canadese superster en exdrugdealer/rapper Pusha T. Die sleept al jaren aan, maar flakkerde vorige maand weer op toen Pusha het album Daytona uitbracht. Hij raakte een gevoelige snaar door te beweren dat Drake zijn nummers niet zelf schrijft, waarop Drake antwoordde met nummer ‘Duppy freestyle’ en een factuur van 100.000 dollar naar Pusha’s label stuurde ‘for personal assistance and career reviving’.
Pusha T sloeg terug met het scherpe nummer ‘The story of Adidon’, waarin hij uitbracht dat Drake een kind heeft met een voormalige pornoster. De tabloids smulden, de fans hadden er het raden naar of het waar was. Tot nu.
Dag Michael Jackson
Scorpion blijkt een dubbelaar met maar liefst vijfentwintig nummers, goed voor anderhalf uur muziek en net iets langer dan More life, de eclectische mixtape die Drake vorig jaar uitbracht. Het overaanbod van Scorpion is echter beter georganiseerd en voelt daardoor ook sneller eentonig aan. De eerste helft van de plaat bestaat voornamelijk uit Drakes kenmer Heeft Drake een schorpioen gezien in de mist van het Sportpaleis?
Dit dubbelalbum biedt een interessante inkijk in de persoon achter de superster, maar muzikaal is dit geen verrijking
kende mompelrap – bij momenten scherpe teksten die hij brengt met evenveel expressie als een uitgewrongen schoteldoek. Ook muzikaal zit er weinig variatie in de kurkdroge beats, met uitzondering van hit ‘God’s plan’ en ‘Talk up’, de ophitsende samenwerking met JayZ.
Op de tweede helft krijgen we meer afwisseling en gastbijdragen, met als opvallendste een paar zanglijnen van Michael Jackson. The King of Pop blijkt post mortem even gefascineerd te zijn door autotune als bij leven door plastische chirurgie.
In tegenstelling tot Jackson is Drake wel een artiest van de 21ste eeuw. Hij voert zijn vetes en promocampagnes op Instagram en toont zich meermaals kwetsbaar voor de vele anonieme (en negatieve) reacties die hij krijgt. In het diepgaande ‘Emotionless’ gluurt hij achter de Instragramfilters en krijgen de fans antwoorden. ‘I wasn’t hidin’ my kid from the world / I was hidin’ the world from my kid.’ Iemand nog een leeg tegeltje voor die wijsheid?
Afsluiter ‘March 14’ is opgevat als brief aan zoon Adonis – jawel, zo heet het kind. ‘I used to challenge my parents on every album / Now I’m embarrassed to tell them I ended up as a co parent.’ Slik.
Het muzikale haantjesgedrag dat ‘Scorpion’ overheerst, biedt vooral een interessante inkijk in de persoon achter de superster. Muzikaal is dit echter geen verrijking voor de discografie van Drake. Hoe groter de schorpioen, hoe zwakker het gif.
‘Scorpion’