MAAK WERKEN ONDERWEG DRAAGLIJK
Het aantal langdurig zieken neemt nog steeds toe, de groep is nu al groter dan die van de werklozen. Bij vrouwen stijgt het aantal zelfs dubbel zo snel als bij mannen. Het is een van de redenen waarom we in Europa aan het staartje bengelen inzake werkzaamheidsgraad.
Een grote groep van wie langdurig ziek is, kampt met psychische problemen: burnout, ze kunnen het leven en werken niet meer aan. Dat veel vrouwen daarmee te maken krijgen, hoeft niet te verbazen: zij werken vaak in sectoren waar de psychische belasting groot is, zoals het onderwijs of de ouderen en ziekenzorg. Bovendien hebben vrouwen ook meer dan mannen een driedubbele rol. Ze combineren hun job dikwijls met de zorg voor de kinderen en die voor hulpbehoevende ouders/ schoonouders. De visie van minister van Welzijn Jo Vandeurzen (CD&V) dat mensen langer thuis moeten kunnen blijven wonen en dat mensen voor zorg op hun netwerk een beroep moeten kunnen doen, is mooi. Maar dat die mantelzorg ook een zware belasting is, die vooral op de schouders van vrouwen terechtkomt, daar wordt minder rekening mee gehouden.
Het aantal mogelijkheden om met vervroegd pensioen te gaan weer uitbreiden, is niet de oplossing. Zo veel mogelijk beroepen op de lijst van zware beroepen zetten, is dat evenmin. Het opstellen van die lijst is hoe dan ook een verkeerd uitgangspunt, omdat elk beroep zwaar is, of zwaar kan zijn, afhankelijk van de criteria en de persoon die het beroep uitoefent. De sleutel ligt in de concretisering van het begrip ‘werkbaar werk’. Het tempo van de jonge generatie, die nog geen zorgtaken heeft, wordt vaak als norm genomen. De verwachtingen over dat tempo blijven een hele carrière dezelfde. Dat er op bepaalde momenten zorgtaken bijkomen, of dat je als oudere misschien trager wordt maar wel meer ervaring hebt, telt niet.
Maar je kunt een werknemer niet uitpersen en dan drie jaar eerder met pensioen sturen. En je moet hem ook niet reanimeren en reactiveren als hij al is uitgevallen. Als werkgever en als maatschappij moet je maken dat het werken onderweg draaglijk wordt. Dat vraagt natuurlijk meer denkwerk dan mensen met vervroegd pensioen sturen of ziek thuis laten zitten. Maar op het einde van de rit vaart de werkgever er hoe dan ook beter bij, net als de sociale zekerheid. En de werknemer zelf natuurlijk, want niemand vindt het fijn om thuis te zitten met het gevoel niet meer mee te kunnen.
Je kunt werknemers niet uitpersen en dan drie jaar eerder met pensioen sturen