De ‘blote wijven’ van vettige Steve
De Vlaamse filmjournalistiek lijkt nergens naar, dat hoeft u ons niet te vertellen. Toen in 2014 Welp werd gepromoot als de eerste Vlaamse horrorfilm nam de verzamelde pers dat gretig over. Fake news! Er is een man uit Baal die daarvan, pardon, baalde: Steve De Roover. Hij trok op een wraakmissie om met zijn documentaire Forgotten scares het verleden van de Vlaamse horror naar boven te spitten.
En of dat verleden onfris ruikt. Er vallen genoeg lijken uit de kast om een mortuarium te vullen. De ene regisseur verwijt de andere producent dat hij met zijn centen is gaan lopen, wat die vervolgens niet ontkent. In het voorbijgaan krijgt Dirk Impens, producent van The broken circle breakdown, een mes in de rug. Er heerst nogal wat rancune in de marge van de Vlaamse film.
Terecht vangt de documentaire aan bij Les lèvres rouges, de esthetisch verantwoorde vampierfilm van Harry Kümel uit 1971. Die film geniet in het buitenland nog altijd enige bekendheid als Daughters of darkness, mede dankzij actrice Delphine Seyrig als lesbische gravin en de heerlijke muziek van François de Roubaix. Meteen daarna trok Kümel naar Cannes met Malpertuis en niemand minder dan Orson Welles in zijn cast.
Beter was de hele documentaire daarover gegaan. Vanaf dan ging het alleen maar bergaf met de Vlaamsche horror. En dus schakelt Forgotten scares noodgedwongen over op mindere goden. Om niet te zeggen: huis, tuinen keukenvideo’s gemaakt door figuren zo mogelijk nog akeliger dan hun creaturen. Op het kerkhof van de videotheek kruipen er ondode films uit graven waar ze beter eeuwig in waren
blijven rusten. ‘Het is veel leuker om over The Antwerp killer te vertellen dan het ding te moeten bekijken’, zegt Jan Verheyen, ambassadeur van dat soort films sinds zijn tournee met De nacht van de wansmaak. Nee, F.C. De Kampioenen 3: Forever telt niet als Vlaamse horror mee. Alias dan weer wel.
De fans van het genre zullen er niet om malen, maar de documentaire ver liest zichzelf in de dwang om toch maar te bewijzen dat er zoiets bestaat als een hele geschiedenis aan Vlaamse horrorfilms. Al goed dat de montage van nieuwe interviews met oude film beelden is gebeurd met veel humor en blote borsten.
Véél blote borsten. Dat ligt mogelijk aan de focus van vettige Steve, maar minstens ook deels aan zijn bronmateriaal. De castings van de ‘blote wijven’ gebeurden in Roemenië. ‘Ze moesten a) er goed uitzien en b) niet bang zijn om een blote borst te tonen.’ Als Sven Gatz nog eens een onderzoek naar grensoverschrijdend gedrag wil, weet hij waar te beginnen. Dat is Vlaamse horror.
Op het kerkhof van de videotheek kruipen er ondode films uit graven waar ze beter eeuwig in waren blijven rusten