C’EST FINI, MAAR MERCI
De droom is voorbij: de Rode Duivels stoten niet door naar een historische WKfinale. Aan het voetbalplezier dat Hazard en co. ons boden – waarvoor dank – komt wel nog een verlengstukje, zaterdag in de ‘troostfinale’.
STEVEN DE FOER
Verliezen is niet leuk. Op deze manier verliezen is doodzonde. G oed spelend – niet iedereen haalde zijn gebruikelijke niveau, maar weinig Duivels hebben zichzelf iets te verwijten – tegen een negatief ingesteld team dat binnen de 90 minuten welgeteld t wéé echte kansen creeerde, maar wel erg sterk is in het doodleggen van het spel van de tegenstander… Dit resultaat was niet alleen sneu voor de Rode Duivels en voor de hele Belgische natie, maar ook voor het voetbal. De kans is groot dat het WK in Rusland een cynische, leli jke wereldkampioen krijgt.
Het is een boutade dat voe tbal onrechtvaardig kan zijn, maar dat maakt het niet makkelijker om te slikken. Zeker niet als je hun coach Didier Deschamps zie t gloriëren, de man die zi jn ge talenteerde selectie al gedurende vier à vijf van de zes wedstrijden saai en negatief voetbal laat spelen.
De Fransen maakten vanaf de aftrap duidelijk dat zi j nie t gekomen waren om he t spektak el te verzorgen. Dat was een eer die ze graag aan de Belgen overlieten. En omdat de Rode Duivels toch ook geen zin hadden om argeloos in het mes van de pijlsnel uitbrekende Kyiian Mbappé te lopen, k onden de vele voorspellingen van een 32 of 33 toen al de prullenmand in. Deze halve finale zou beslist worden in één of enkele prangende momenten.
Fantastische Courtois
Gedurende de eerste helf t zag het er naar uit dat hetEden Hazard zou zijn die de beslissing zou forceren. Keer op keer dribbelde hij de Franse rechtsachter P avard voorbij, en de Belgen voetbalden tegen de constant op hun huid zit tende Fransen toch drie à vier doten van kansen bij elkaar.
Les bleus plaatsten daar weinig tegenover. Af en toe kwamen ze in de buurt van het strafschopgebied van Cour tois, maar op een echte doelkans die naam waardig was het wachten tot de 39ste minuut: het was wel me teen de grootste kans van alle, maar de alweer fantastisch keepende Courtois veegde ze weg met de voe t.
De Belgen hadden de meeste kansen gehad, he t beste van he t spel, maar die zenuwslopende 00 bleef op het bord. Ook in de weedet helft k wamen de Duivels me t de beste intenties op he t veld, me t meteen een kopkans voor Lukaku, die overigens de hele wedstri jd lang te weinig bereikt werd – tussen de voor treffelijke Franse verdedigers, Varane en Umtiti.
Die laatste zorgde voor een i jskoude douche door bi j een hoekschop aan de overkant van Alde weireld los te komen en Fellaini te vloeren in een k opduel. Dit stond niet in het scenario, niet tegen een
zo onwrikbare opponent.
De Rode Duivels probeerden, met de steeds toenemende stress van de tikk ende klok, wanhopig gelijk te mak en. Eerst via goede voorzetten van de ingevallen Dries Mertens, dan via nog meer heerlijke dribbels van Eden Hazard, die soms onfatsoenlijk hard werd aangepakt. Scheidsrechter Andres Cunha ontzegde de Belgen een vrije trap op een ideale plaats. N a een nieuwe prachtige actie van Hazard knalde Axel Witsel nog k eihard op de vuisten van Lloris, maar de stug ge Fransen lieten zo weinig ruimte dat een regelrechte belegering moeili jk werd. Spelonderbrekingen en voor tdurende overtredingen op de dar tele H azard haalden he t tempo uit he t slotoffensief.
Zo wreed is voetbal
In de extra tijd was het alles of niets en moest Courtois twee keer voorkomen dat er een wel zéér onrechtvaardige 2–0 op het bord zou komen. De enige verdienste die de Fransen in deze wedstrijd hadden, was dat ze bijzonder goed beletten dat de tegenstander aan voetballen toekwam.
Zo wreed is voetbal, in zo’n alles of nie tstoernooi. J e bent de smaakmaker van he t WK, je wint als enige vijf wedstrijden op een rij, produceert prachtige doelpunten aan de lopende band, je kri jgt de kansen om he t af te mak en in de halve finale maar maakt ze niet af, en opeens – in enkele seconden – is het sprookje afgelopen. Dit België eiste sowieso een plaats op in he t rijtje van de mooiste en spi jtigste verliezers in de geschiedenis van het WK.
De Rode Duivels verdienden die finale, misschien zelfs die titel, op basis van een pracht toernooi, maar he t is de spanning van de wedstrijden die op een detail kantelen, die voetbal zo mooi mak en. En soms ook zo triest.
Te onthouden blijft al het mooie wat deze G ouden Generatie heeft geboden. Het respect van de hele wereld zal bli jven, en af hankelijk van de omstandigheden – wat leveren EngelandKroatië en de finale op, wat doen de Belgen in de troosting? – zit er minstens één individuele pri js in: Cour tois als beste keeper of Eden H azard als beste speler.
Véél koop je daar nie t voor, in ruil voor die finale waar we zo vurig op hoopten. T enzij je terugdenkt aan wat vooraf ver wacht werd. Want dit blijft de beste prestatie ooit voor een Belgische ploeg op een WK. Dat vraagt om een huldiging. H opelijk zorgen M artinez en zijn mannen nog voor wat slagroom op de taar t in die troosting . Brons is geen goud, maar het lijkt er toch een bee tje op.
Les Bleus maakten vanaf de aftrap duidelijk dat zij niet gekomen waren om het spektakel te verzorgen
Dit blijft de beste prestatie ooit voor een Belgische ploeg op een WK. Dat vraagt om een huldiging