‘Ik ging kapot van de stress en de faalangst’
moest de wedstrijdjury wel ingrijpen. Vreemd is wel dat Fuglsang geen tijdstraf kreeg voor dezelfde overtreding. De Deense klassementsrijder van Astana was vlak voor de eerste passage van de Mûr de Bretagne 19,5 km van de streep lek gereden en werd naast vijf ploegmaats ook door zijn volgwagen teruggebracht. Twee maten en gewichten bij de jury?
Dumoulin dus met een erg slecht gevoel de ploegbus in. Na eergisteren ook al helper Michael Matthews te hebben verloren door buikgriep, verliest hij op één dag meer dan een minuut op de andere favorieten. Na de ploegentijdrit was hij nog de grote winnaar. Nu moet hij tijd goedmaken op de rest. ‘We wisten dat de eerste vijf dagen gelukkig waren verlopen voor ons, maar wisten dat de pech ons ook kon raken. Ik sta er nog niet zo slecht voor, maar ja, dat voordeel van de eerste dagen is weg.’
Na Froome, Porte, Yates en Quintana op dag één, en Dumoulin en Bardet op dag zes, is Vincenzo Nibali nog de enige topfavoriet die voorlopig bespaard blijft van pech. Met zijn geliefkoosde kasseirit voor de boeg, is de Siciliaan voorlopig de winnaar van de eerste Tourweek. Er stond gisteren Daniel Martin wint niet veel, maar als ‘De Panda’ toeslaat, maakt hij wel indruk. Ook gisteren op Mûr de Bretagne stond er niemand op de finishfoto. ‘Mijn Tour is nu al geslaagd.’ Alles wat er nu nog bijkomt, is bonus.’
De neef van Stephen Roche haalde gisteren zijn gram op de Mûr de Bretagne. Drie jaar nadat hij op het Alpe d’Huez van Bretagne nog in zak en as zat. Toen hield AG2Rrenner Alexis Vuillermoz hem van de zege. Gisteren ging Martin op deze loodzware helling van twee kilometer precies op dezelfde plek als drie jaar geleden. ‘Ineens dacht ik: Go, go, go, zo hard en zo lang mogelijk. Komen ze me halen, dan is dat maar zo. Maar dit keer zag ik niemand en werd ik ook niet ingesloten toen ik vertrok. Ook al vreesde ik bij de eerste passage van de Mûr de Bretagne dat de tegenwind te fel stond om het tot de finish uit te zingen. Ik koers nu eenmaal vanuit het buikgevoel. Ik ben een lekker, ouderwetse coureur.’
Dan Martin, volgende maand 32, is door het grote publiek het eerder ondergewaardeerd neefje van Tourwinnaar Stephen Roche. Door Patrick Lefevere werd hij wel al jaren naar waarde geschat. Maar pas in 2016 kon de WestVlaming hem overhalen om toch weg te gaan bij het Garmin van Jonathan Vaughters, waar Martin zo ongeveer deed wat hij wilde. Na zeges in LuikBastenakenLuik en in de Touretappe naar BagnèresdeBigorre (allebei in 2013) won hij in 2014 ook nog de Ronde van Lombardije (2014).
Maar nadien was het voor de in Andorra wonende prof allemaal even stilgevallen. Bij Lefevere vroeg hij enkel wat nestwarmte en iemand die hem goed kon positioneren aan de voet van de helling. Martin had het bij Quick Step best naar zijn zin. Tot UAE Emirates met zo’n grote zak dirhams kwam aandraven dat Lefevere niets eens de moeite deed om hem in zijn ploeg te houden.
Ramp van een voorjaar
Zo kwam Martin begin dit jaar als dé leider terecht in een UAEploeg met een volslagen andere mentaliteit. Voor al die harde valuta moesten er resultaten komen. En daar kon de vriend van de Engelse 10.000 meterloopster Jessica Andrews niet met overweg. ‘Ik zette een ramp van een voorjaar neer. In de Ardennen was ik nergens. In de Waalse Pijl, de koers die ik ooit wil winnen, liep het ook al voor geen meter. Na de Ronde van Romandië kwam ik thuis. Ik zette me voor de spiegel. Zo kon het niet meer verder. Ik voelde me niet lekker. Ik ging kapot van de stress en de faalangst. Het verschil tussen Quick Step Floors en UAE is dat ik er de enige leider ben en dat ze in functie van mij koer
‘Ik geloof nog altijd dat ik ooit de Tour kan winnen. Alleen maak ik me er geen zorgen meer over’ DANIEL MARTIN
sen. Terwijl ik bij Patrick Lefevere de klassementsrenner was in een team dat eigenlijk elke dag op jacht ging naar de zege.’
De reset legde Martin geen windeieren. In het Critérium du Dauphiné won hij dit jaar al op Valmorel. Na gisteren staat hij in de Tour opnieuw in de buurt van kandidaten op de eindzege.
Vorig jaar finishte Martin – ondanks de doodsmak met Porte in de afdaling van de Mont du Chat – als zesde in Parijs. ‘Ik geloof nog altijd dat ik op een dag, net als mijn oom Stephen, de Tour kan winnen. Op voorwaarde dat alles meezit. Maar ik maak me er niet langer zorgen om. Ik heb begrepen dat als de leider lacht en onbezorgd is dat ook de ploeg zich zo gedraagt. Vandaar dat het nu wél leuk werken is bij UAEEmirates.’