Amper 32 en toch vader van een generatie
Roberto Martinez, René Vandereycken, Marc Wilmots en zelfs Mister 90 Procent Georges Leekens: allen goten ze mee aan de grondplaat waar de beste generatie Duivels ooit op gebouwd werd. Maar de geestelijke vader van dit succes is wat ons betreft Vincent Kompany (32), de ancien van deze generatie.
MOSKOU I Het is bon ton om Vincent Kompany af te zeiken. Belgische journalisten voelen zich stiefmoederlijk behandeld, omdat interviews van The Prince met Belgische media nog schaarser zijn dan driftbuien van goeie peer Roberto Martinez. En ploegmaats vonden zeker vroeger de sociaal bewogen kijk van Kompany op de wereld pseudointellectuele aandachtszoekerij. Maar als we eerlijk zijn, is de Brusselaar gewoon een heel straffe gast. En in onze ogen de geestelijke vader van deze generatie.
Kompany debuteerde voor de Rode Duivels in 2004 als 17jarige, twee dagen jonger dan Eden Hazard was in zijn eerste interland. Hazard is echter een aanvaller, dat is makkelijker te brengen. In moderne tijden is Anthony Vanden Borre de enige verdediger die jonger was dan Kompany om ons land te vertegenwoordigen. Het was de tijd van Geert De Vlieger in doel, van de (toch niet zo) gouden driehoek SonckMpenzaBuffel, van spelers die in het buitenland niet eens altijd speelden en al zeker niet tot de absolute top behoorden. Kompany maakte indruk, maar wekte ook ergernis. Zijn horloge liet het weleens afweten – ‘En altijd heeft hij een uitleg als hij te laat is’, hoorden we Lukaku zeggen – en verdedigend is hij soms overmoedig. Zes jaar later, op zijn 23ste, draagt hij al de aanvoerdersband in een elftal dat de blauwdruk van de huidige nationale ploeg is. Nog eens twee jaar later pakt hij zijn eerste van drie titels in de Premier League. Als eerste Belg ooit, voor Hazard, voor Courtois, voor De Bruyne.
‘Als ik niet bij de Rode Duivels speelde, had ik van Vincent Kompany wel een truitje gehad’, vertelde recordinternational Jan Vertonghen ons het afgelopen jaar. ‘Hij heeft een heel belangrijke rol gespeeld in de opkomst van deze generatie. Hij heeft de klik gemaakt van rebelse jongen bij Hamburg naar een ongelooflijke prof. Toen hij bij Man City ging spelen, was het gedaan met zeveren. Onbewust deed hij iedereen beseffen dat we onze job serieus moesten nemen. Kuddegedrag is doorgaans iets negatiefs, maar het kan ook positief zijn. Ik denk dat we allemaal erg beïnvloed zijn door Kompany en Vermaelen. Die staken er echt bovenuit. Ze hebben ons besmet met hun ambitie. Nu wil iedereen de beste zijn, kampioen worden, topscorer... Aan dat soort voorbeelden ontbrak het de nationale ploeg vroeger. Toen had je jongens die er zelfs met hun pet naar gooiden. Ook dat gedrag werd onbewust geïmiteerd.’
Het is wat exbondscoach René Vandereycken eerder liet verstaan: in zijn tijd, amper tien jaar geleden, bevonden KBVB en de omkadering van de nationale ploeg zich nog ergens in de middeleeuwen. Spelers voelen dat. Geef ze een vinger en ze nemen je arm én je been. Dick Advocaat krijgt steevast alle lof omdat hij het voor mekaar kreeg dat de Duivels elk hun eigen kamer kregen – van matrassen was nog geen sprake. Maar zijn het niet vooral de spelers als Kompany die door hun succes bij Europese topclubs hogere maatstaven afdwingen?
‘Ik verlies nooit. Of ik win, of ik leer’, zei Nelson Mandela. Het is een citaat dat Vincent Kompany – kind van een politicus en een vakbondsvrouw – ongetwijfeld met de paplepel ingegoten kreeg. Zie zijn blessures en de onmenselijke reeks revalidaties. Toen een Nederlandse journalist vorige week nogal lacherig deed over zijn fysiek leed – ‘Ik had jou eerder willen spreken, maar telkens ik kom, ben jij geblesseerd.’ – zette hij die fijntjes op zijn plaats. Incasseren en terugslaan, zoals deze generatie deed na de vorige twee toernooien: niemand die dat kunstje beter beheerst als Kompany.
En dat dankzij slecht advies dat een trainer hem ooit gaf. ‘Schoen
maker, blijf bij je leest, is de beste raad die ik ooit kreeg’, zei de exverdediger van Anderlecht. ‘Omdat het onzin is. Als verdediger moet je net proberen meer te doen dan louter te verdedigen. Daarom werd ik beter.’
Dat is ook Kompany’s mantra als mens. Durf en je zal verrijkt worden. Durf sociale projecten opzetten. Durf ondernemen. Gaan zijn cafés failliet, tja, welke ondernemer maakt het niet mee? Durf standpunten in te nemen. Durf in te gaan tegen de voetbalbond. Van de huidige generatie lefgozers was hij de eerste die zo ongegeneerd zijn hoofd boven het maaiveld uitstak en bleef steken.
Het is zijn natuur. Had Kompany niet zo vaak met krukken aan de zijlijn gestaan, hij was niet alleen recordinternational met pak
‘Kompany heeft de rest van ons besmet met zijn ambitie’ JAN VERTONGHEN
weg 140 interlands, hij zou ook nog aanvoerder zijn geweest. Eden Hazard is wel de officiële kapitein, maar als er met bondslui moet worden gediscussieerd over premies, voert Kompany het hoge woord. De periode waarin zijn lichamelijke zorg hem weghield bij de Duivels, liet het de lege stoel aan de onderhandelingstafel zich voelen.
Ploegmaats bij City noemden hem weleens ‘Obama’ en ook bij de Duivels was er misprijzen over zijn ego, zijn hoogdravendheid. Zeker na de ‘Iedereen Duivel’reeks, dat geproducet werd door het bedrijfje van Kompany, voelden spelers zich verraden en kreeg zijn onaantastbare imago een flinke deuk. Kompany incas seerde, maar zette door. Vandaag is hij nog steeds niet de populairste in de kleedkamer, maar het respect voor zijn leiderschap is er wel. En voor zijn prestaties: oppermachtig als in zijn beste dagen als verdediger vonden we hem in Rusland niet, maar hij haalt zelfs zonder matchritme de norm van het hoogste niveau.
Hoewel hij eerder al insinueerde dat Rusland het slotakkoord van veertien jaar Duivelschap zou worden, claimt de Brusselaar nu dat hij zich nog prima voelt. ‘Ik bepaal mijn einde helemaal zelf ’, klonk het vorige week. Natuurlijke leiders zoals Kompany zijn even zeldzaam als rastalenten als Eden Hazard. Pas als ze weg zijn, mis je hen.
Zaterdag (16 uur) in SintPetersburg: troostfinale België–Engeland
‘Het ontbrak de nationale ploeg vroeger aan voorbeelden zoals Vincent’ JAN VERTONGHEN