Kraftwerk bracht vuurwerk
Werchter sloot zijn seizoen af met TW Classic. dEUS mocht zijn nieuwe gitarist dopen, Editors mocht nogmaals triomferen, maar het was Kraftwerk dat de weide plat bliepte.
Als Werchter Boutique een maand geleden nog de belofte van een zwoele festivalzomer in zich droeg, dan was die festivalzomer zaterdag volop aan de gang. TW Classic moest concurreren met onder meer Dour en Cactus, en de doorgewinterde festivalganger had al vier dagen Rock Werchter achter de kiezen. Was het daardoor dat deze editie van TW Classic niet bepaald knalde? Aan het vuurwerk dat Editors had meegebracht, zal het alvast niet gelegen hebben.
Er stonden nogal wat bands op de affiche die het publiek in twee kampen verdeelden: of je was er wild van, of je moest er niets van weten. Eerst was er Bløf (¨¨¨èè) dat in puristische kringen mikpunt van spot is vanwege zijn zogenaamd onbegrijpelijke teksten, maar nu wel vrolijk doorbreekt in Vlaanderen dankzij de radiohit ‘Zoutelande’. Vervolgens was er dEUS (¨¨¨èè), dat het aandurfde om Mauro De Grote te vervangen door Bruno De Groote – de nieuwe gitarist beleefde zijn vuurdoop voor een volle festivalwei. Je had ook nog The National: een creepy versie van Coldplay voor de een, een magistrale rocknoirband voor de ander.
Mislukte new wave
In maart van dit jaar zagen we Editors (¨¨¨èè) het Sportpaleis domineren: een lovenswaardige prestatie die smaakte naar meer. Helaas kregen we dat op TW Classic niet te zien. De manische blik in Tom Smiths ogen kwam gespeeld over. Zijn bindteksten kwamen uit Het Grote Boek der Bindteksten. Het hielp ook niet dat de volumeknop pas gevonden werd na een nummer of zeven. ‘Munich’ maakte indruk met zijn U2gitaarriffje en de baslijn die daar zo mooi onder kringelde. In ‘Nothingness’ zat Smiths stem eindelijk goed in de geluidsmix en ‘Violence’ blonk dan weer uit in flukse elektronica. Jammer dat we daarna twee songs in de maag gesplitst kregen die iets te nadrukkelijk ‘mislukte new wave’ ademden: ‘No harm’ was met zijn spaarzame arrangement en falsetvocalen een en al effectbejag, ‘Sugar’ was Depeche Mode overgoten met een Coldplaysausje. Niemand die daarop zat te wachten.
Toch werden we ook nu weer omvergeblazen door de orkaankracht van een paar klassieke Editorssongs. De pianointro van ‘Racing rats’ blijft onovertroffen. ‘Smokers outside the hospital doors’ werkt altijd, en ‘Papillon’ ontpopte zich wederom als een heus partyanthem.
Aanstelleritis
Eerder op de avond had The National (¨¨¨èè) de wei op sleeptouw genomen in zijn donkere maar fascinerende oeuvre. Het duurde niet lang voor zanger Matt Berninger zijn eerste microfoon tegen de grond keilde. Dat was tijdens een krachtig ‘The system only dreams in total darkness’, typisch zo’n The Nationalsong waarin Berninger zijn onmacht op poëtische wijze uitschreeuwt. En hoe meer de zanger van zijn drankjes nipte – geen wijn zoals gewoonlijk, maar iets wat leek op mojito – hoe serieuzer hij dat schreeuwen nam. Gelukkig bleef hij bij de les en kleurde hij de wondermooie zangpartijen in ‘Don’t swallow the cap’ en ‘Light years’ met zijn aardedonkere bariton gloedvol in. ‘Fake empire’ was nog zo’n treffend mooi moment.
Tussen de hits als ‘Bloodbuzz Ohio’ en ‘The day I die’ door raakte Berninger ons evenwel een paar keer kwijt. Dat akkefietje met de band waarin hij zijn gitarist ‘fix your guitar!’ toebeet. Die microfoonstandaard die hij aan iemand in het publiek overhandigde – waarom? Zijn geijsbeer over het podium, met dat air van onverschilligheid. Het hielp allemaal niet om onze sympathie te winnen. Nu hebben ze bij The National onze sympathie natuurlijk niet nodig, maar als we Matt Berninger niet zo’n aansteller vonden, hadden we dit concert wellicht iets intenser beleefd.
Kling klang
De ster van TW Classic zat tussen deze twee rockbands geprangd. Kraftwerk (¨¨¨¨è) gaf een subtiel lesje in muziekgeschiedenis en toonde hoe invloedrijk het geweest is als elektronicapionier. Zo statisch als de heren daar achter hun knoppentafels stonden, zo wervelend was hun sound. Fijn om te horen hoezeer hedendaagse genres als house, techno en hiphop (die sample van ‘Trans Europe Express’ in ‘Planet rock’ van Afrika Bambaataa!) schatplichtig zijn aan het oeuvre dat in de Düsseldorfse Kling Klangstudio in elkaar geknutseld werd. Lesje in muzikale geschiedenis. Doe eens normaal, zeg. Ogen vol waanzin bij Tom Smith en moves waarop Mister Bean jaloers zou zijn.
Als we Matt Berninger niet zo’n aansteller vonden, hadden we dit concert wellicht iets intenser beleefd