Feitje hier, leugentje daar
Ik geef het toe, af en toe ben ik een bange Vlaming die niet alleen schrik heeft in het donker maar ook van fascisten in korte broek. Een schijter als ik vreesde na de Panoreportage het ergste. Mijn fantasie is zo levendig dat ik dacht dat de schildknapen van Schild & Vrienden onder mijn bed lagen te gniffelen.
Na de onthullingen schreeuwden ze bij de NVA meteen moord en brand. Het mikpunt was deze keer niet een gevaarlijke vluchteling of boosaardige moslim, ook geschminkte mannen in lingerie kwamen die dag niet in aanmerking. Die dag kregen zij met z’n allen een adempauze, het probleem bleek zich in eigen rangen te bevinden en daar moest met een strak plan komaf mee worden gemaakt. Men nam onmiddellijk actie, de megafoon werd erbij gehaald, fichekaarten werden uitgedeeld en na een gezamenlijk ‘één voor allen, allen voor één’ sprak elke NVApoliticus als uit één mond.
En het waren straffe uitspraken die je niet meteen van de NVA verwachtte: ‘Ik ben proper op mijn eigen, voor ranzigheid en extremisme is er bij ons geen plaats. Wie lid is van Schild & Vrienden, kan geen lid zijn van de NVA. Dit is niet mijn Vlaanderen en dit zijn niet mijn waarden.’
Met deze mooie woorden hadden ze als het ware een slaapliedje voor mij gezongen, het nachtlampje aan gelaten en zachtjes de deur dichtgedaan. Eindelijk kon deze Vlaming die bang is voor monsters onder het bed met een gerust hart slapen.
De volgende namiddag – ik ben een lange slaper en kom pas later op de dag tot bloei – bleek de deur wagenwijd open te staan, van ‘opkuisen’ was er geen sprake meer: ‘Laten we geen heksenjacht voeren op een groep jongeren met een eigen mening. We moeten een debat houden over alle extremen. Ik denk dat er veel leden van Schild & Vrienden niet afwisten van die geheime groepen.’
Ik wreef de slaap uit mijn ogen, dacht bij mezelf: Fuck, die klojo’s zijn geen haar veranderd. En hebben ze met z’n allen onbeschaamd en op commando zitten liegen? Gisteren waren Schild & Vrienden nog fascisten die Hitler verheerlijkten, een dag later zijn het schavuiten met slechte smaak en een iets te grote mond. Is de liefde tussen hen zo groot?
Die klap voelde ik niet aankomen, wat voor een duivels machtsspelletje werd er hier gespeeld? Ik moest even gaan liggen. Het vreemde was dat ik niet kwaad maar in de war raakte. Wat bij mij werkt, is Netflix, dat helpt mijn gedachten te verzetten. In bed met de laptop op schoot, genietend van een doppio espresso – dat is wat geniale, gesubsidieerde schrijvers de hele dag doen – keek ik naar een documentaire over een of andere sekte. En plots schoot het me te binnen. De NVA heeft de leugen naar een hoger niveau getild. Dat is haar strak plan. Bij een geladen onderwerp wordt op dag één de eerste versie gegeven, de volgende dag spint dezelfde versie een rondje van 180 graden. Ondertussen een feitje hier, een leugentje daar en als het te lastig wordt, ga je subtiel over naar een ander onderwerp. Dat is de beste manier om verwarring te zaaien. Daarna kun je het dossier netjes klasseren.
Minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon werd geconfronteerd met personen die een verleden hadden als dealer, vechtersbaas of zware verkeerscrimineel – sommigen hadden ze alle drie in één pakket. Dit stelletje ongeregeld werd door psychologen ongeschikt verklaard, toch mochten ze beginnen aan de politieopleiding. Wat volgde, was niet een minister die zijn verantwoordelijkheid nam, maar iemand die luidkeels zijn verontwaardiging uitschreeuwde: ‘Criminelen die politieagent kunnen worden? Zo grof dat we dit niet kunnen geloven.’
Vreemd dat de minister dit niet wist, enkele maanden geleden had een externe audit al brandhout gemaakt van het rekruteringsbeleid.
De minister van Binnenlandse Zaken wist wat hij deed en hield zich aan het plan. De woorden werden een mengeling van sussen en feiten verdraaien: ‘Als iemand op zijn twaalf jaar met één xtcpil op zak wordt betrapt, wil dat dan zeggen dat hij nooit meer een kans krijgt om bij de politie te komen?’
Ik raakte ontroerd door zoveel liefde en mededogen voor een kind, alleen jammer dat de barmhartigheid niet geldt voor kinderen die in Syrische kampen creperen.
Al snel bleek de rekruut in de periode van het druggebruik geen kind maar een volwassen man. Hij had niet één schamel pilletje, maar een hele apotheek op zak. Hij reed niet op een kinderfiets, maar werd betrapt achter het stuur en onder invloed van xtc, speed en cocaïne.
Wat doe je als zoveel feiten de minister inhalen? Kordaat en met een priemende vinger wijzen naar een ander kwaad, iets dat afleiding biedt. Het moet vooral iets zijn waar media en twittertrollen graag op springen. Waar is de fichebak met die onderwerpen? Kris Peeters die de drugstrafiek in de haven controleert? Verwarring gegarandeerd, maar die bewaren we voor later.
Nog een huiszoeking bij Tom Meeuws. Heeft hij er al niet genoeg gehad?
Hoofddoek, boerkini? Een moslim met een grote mond?
Of nemen we opnieuw vluchtelingen? Ja, met vluchtelingen scoor je altijd.
Met een migratieplan kunnen we perfect van onderwerp veranderen. We passen het migratieplan een klein beetje aan door het te verdelen in negen puntjes. Het verhaal van de politierekrutering mag dan naast dat van Schild & Vrienden in de fichebak.