RUGDEKKING

Ik zag iemand terug van vroeger. In de koffiebar met de vele grote ramen wachtte hij me op aan het enige tafeltje tegen de muur. Vlak naast de toiletdeur. Een particuliere tafelkeuze, maar hij zag er te droef uit om er iets van te zeggen.

Ik vroeg hoe het met hem ging en hij zei: ‘Ik ben verliefd.’ Hij preciseerde: ‘Ik ben verliefd op de vrouw die mijn hart heeft gebroken.’

Ik vond hem erg snel ter zake komen. Maar dat heb je met liefdesverdriet, het komt voor alles. Het komt ook in de plaats van alles. Ik zei hem dat ik dacht te weten hoe hij zich voelde. Ik herinner mij eigen hartverscheurde tijden. Wat een pijn.

Een monter meisje kwam vragen wat we wilden. ‘Twee cappuccino’s’, zei hij. ‘Dat bestelde jij toch vroeger ook altijd?’

Hij vertelde over de pracht van zijn verliefdheid en de gruwel van de afwijzing. ‘Het goeie is,’ zei hij, ‘dat ik het ergste nu niet meer hoef te vrezen.’ Met troebele blik concentreerde ik me op de toiletdeur.

Hij zei dat het er nu alleen op aankwam haar te vergeten. En daarna, later, wie weet, weer te durven geloven of zo. Ik bleef staren naar de toiletdeur en dat deed hem eraan denken. ‘Sorry dat ik hier kwam zitten. Ik wou een muur achter me. Ik heb rugdekking nodig.’ Het montere meisje bracht twee cappuccino’s met een hartje in het

schuim.