‘Meisjes onthouden de regels, jongens de verboden’
(Deed het vijfde middelbaar drie keer en haalde zijn asodiploma. Probeerde daarna diverse jobs in de horeca, op kantoor en in het toerisme uit, met wisselend succes. Is werkzoekend.)
‘Ik heb school altijd ervaren als een verplichting. Een plek waar het alleen om de punten draait, niet om het menselijke. Dat veroorzaakt stress. Als iets moet, kan ik mezelf moeilijker motiveren en concentreren. Ik deed soms precies wat ik niet mocht doen. Op school zoeken jongens dat meer op, denk ik. Meisjes onthouden de regels, jongens onthouden de verboden. Alle middelen zijn goed om wat moet, niet te doen.’
‘Met de jaren stapelt zoiets zich op. Je loopt wat achter in wiskunde, en niemand helpt je om dat in te halen. Je krijgt een slechte toets terug, zonder feedback, en je werkt dat uit op de leerkracht in de volgende les. Want leerkrachten doen het goed met de goede leerlingen, en laten de zwakke zitten. In het vijfde ging het dan écht slecht. Ik kreeg al snel te horen dat ik “toch niet zou slagen”, dat ik een moeilijk kind was. Dat was zeker zo, maar wat kon ik eraan doen? Ik voelde me totaal machteloos. Ik zag geen enkel verband tussen wat ik op school moest doen en de buitenwereld.’
‘Ik heb mijn vijfde jaar opnieuw gedaan in een andere school. Daar voelde ik geen empathie, en had ik niet het gevoel dat iemand me zou helpen. “We kennen je niet”, zeiden ze. Opnieuw gebuisd. Privéonderwijs wilde ik niet: dat klopt niet, velen kunnen dat niet betalen. Zo ben ik: het moet juist zijn. In de derde school waar ik het vijfde jaar deed, waren veel meer speciallekes, en allochtonen. Daar praatten ze met me, gebeurde de uitleg in eenvoudige woorden en was iedereen vriendelijk. Echt menselijk. Ik had er in die twee jaar geen enkele buis. Leerkrachten spelen zo’n belang rijke rol.’
‘Ik wist vanaf dag één dat het middelbaar onderwijs voor mij erg lang zou duren, en dat daar niets aan te doen was. Bijna elke dag komt een herinnering terug. Het is erg dat iets dat me zo weinig boeide, me zo’n trauma heeft bezorgd. Tegelijk ben ik elke dag blij dat ik ervan af ben. Maar de nachtmerries blijven, net zoals het gevoel dat ik gefaald heb. En ik heb een wankel zelfvertrouwen. Jongens steunen elkaar niet als ze slecht scoren: je zit daar alleen met je slechte punten. Ik heb heel veel opgekropt.’
‘In de laatste twee jaar heb ik de bar van een tennisclub gerund. Daar heb ik veel met mensen gepraat en dat heeft me goed gedaan. Ze zeggen me vaak dat ik zulke juiste dingen zeg. Maar wat ben ik daarmee? Ik moet mezelf opnieuw opbouwen. Ik heb beseft dat ik heel emotioneel ben, hoogsensitief. Ik durf dat te zeggen, velen durven dat niet. Ik heb geleerd dat ik een mens ben die veel moet praten. Eigenlijk heb ik het gevoel dat ik nu pas, na jaren stilgestaan te hebben, weer doorgroei. Vaak krijg ik te horen dat ik “nu toch al 24 ben”. Daar had ik het moeilijk mee, maar ook dat gaat beter. Ik moet nu gewoon verderdoen. Ik wil vooral een goede mens zijn.’
Dat veel te weinig jongens doorstromen naar het hoger onderwijs, meldde het Oeso deze week. En dat de jongens het veel minder goed doen dan de meisjes. Maar hoe dat komt? Twee jonge mannen vertellen hun verhaal. ‘Ik wist vanaf dag één dat het middelbaar onderwijs voor mij erg lang zou duren.’
VAN ONZE CORRESPONDENT ‘TESTOSTERON’ PETER VANTYGHEM
‘Het is erg dat iets dat me zo weinig boeide, me zo’n trauma heeft bezorgd. Tegelijk ben ik elke dag blij dat ik ervan af ben’