De harde wet van ballet
Wat is dat daar bij de VRT? Vijf ontslagen bij Klara. Het journaal van 18 uur geschrapt. Het gratis tvsignaal afgeschaft voor ouwe menskens die nog met een antenne kij ken. Besparingen? Tot daaraan toe. Maar wat te denken van een Journaalanker dat in de krant komt vertellen dat haar tenen bloeden (‘Dát kan mij niet schelen, maar ik voel me een slechte moeder’). Je hebt niet eens nog klachten nodig over ‘framing’ van weerbare Vlaamse jongens om je ernstig af te vragen waar ze nu eigenlijk naartoe willen bij de openbare omroep.
We kunnen u daar wel íéts over ver tellen.
Na een paar afleveringen van Dank dat u bij ons was (een terugblik van Canvas op veertig jaar tvjournalistiek) hebben we veel geleerd: dat ze op de VRT (destijds nog de BRT) gierend hebben gelachen toen in 1989 het aller eerste VTMjournaal uitpakte met de prijs van de primeurtomaten. Op technologisch gebied is er ook veel veranderd. Dat laatste zal vooral jonge kijkers verbazen, want laptops werkten toen nog op grijze antraciet en wie het internet wilde consulteren, moest het eerst met de telex afdrukken. Ook geconstateerd: de meeste van de geïnterviewde journalisten hebben de tand des tijds beter doorstaan dan de repor tages die ze indertijd maakten. Met uit zondering van Reddy De Mey misschien. Waarmee wij slechts bedoelen: zijn exclusieve beelden van de ramp met de Herald of Free Enterprise werden eerst in het buitenland uitgezonden en pas dagen later op Brussel Vlaams. Er was geen gerief voorhanden om zijn verslag naar Brussel door te stralen. Aangezien de ferry was gezonken zonder rekening te houden met de dienstregeling van de NMBS, had Reddy zijn laatste trein gemist. Dus om nu te zeggen dat het vroeger beter was?
Op één punt misschien wél: VRT-journalisten koketteerden toen nog niet in de media met hun bloedende tenen. Wie heeft Walter Zinzen ooit horen uitbazuinen dat hij last had van eksterogen? Of Bavo Claes dat zijn stoelgang niet helemaal mee wilde? (Ook al vermoedde je dat soms wel als hij Het journaal voorlas.) Zelfs Rudi Vranckx, die toch al heel wat heeft afgezien: nooit veel geklaagd over lichamelijk ongemak. Ja, die ene keer: de Libanese schapenragout met vijgen van de avond voordien.
Hanne Decoutere daarentegen (we zullen haar maar noemen) jammert wél de kranten vol: bloedende tenen heeft ze, stramme spieren, pijnlijke kuiten, zeer aan de rug. Een paar maanden geleden belandde ze nog in het ziekenhuis: meniscus gescheurd. ’s Morgens rolt het meisje krakend uit bed, een oud wijfje. Een halfuur duurt het eer ze weer een beetje normaal kan lopen. Twee bloedjes van kinderen zitten ondertussen al hartverscheurend te huilen aan een lege ontbijttafel. Het drama zwelt aan als blijkt dat mama vandaag alweer geen tijd voor hen heeft.
Slechte moeder? Of wordt er dezer dagen werkelijk zoveel van de VRT-journalisten geëist? Heeft Hanne het dan zo druk? Het zal in elk geval niet met de presentatie van het 18 uurjournaal zijn. Nee, simpel: ze jaagt haar kinderdroom na. Met vol behoud van wedde weliswaar.
In navolging van Thomas Vanderveken vorig jaar (een pianoconcert van Grieg) wil/moet/zal Hanne nu voor één avond (en voorafgaand aan een achtdelige Canvasreeks) prima ballerina spelen. Met het Ballet van Vlaanderen. Ze is al zeven maanden aan het oefenen. Half februari moet ze klaar zijn. Bij Van Gils & gasten kwam ze verklap pen wat er op het programma staat: Romeo & Julia. Hannes danspartner wordt de Hongaar Gabor Kaplin.
‘Jij speelt dan Julia en hij is dan Ro meo?’, gokte Lieven Van Gils, van de eerste keer goed.
Zeer binnenkort vertrekt Hanne naar Monaco om daar een week intensief te oefenen met het Ballet de Monte Carlo, wereldtop. Als er bij de VRT ergens wat bespaard wordt (bijvoorbeeld op een ballet met een échte prima ballerina, of op vijf jobs bij Klara, of op een tweederangs koers. De Primus Classic, iemand?), dan mag het ergens anders wat méér kosten. Logisch.
We mogen Hanne ook niet onderschatten. Die bloedende voeten, die Hongaarse Romeo’s, die lastige danspassen, die kinderen, dat komt allemaal wel in orde. We voorspellen u: Hanne laat straks iedereen smelten van de goesting met haar zinnenstrelende lichaamsvocabularium. Iemand die haar alleen kent van Het journaal, zal misschien opwerpen dat er wandelende takken bestaan die er wulpser en zwoeler uitzien. Waar, maar vergis u niet! Ooit was Hanne danseres in Het Swingpaleis en bij K3. Dat zegt genoeg. Ons archief leidde ons bovendien naar een oude aflevering van de vrolijke quiz De Klas van Frieda, gepresenteerd door Frieda Van Wijck. We zagen daar Hanne – samen met haar collegaanker Wim De Vilder – op de samba van ene Gustavo Lima met haar kont draaien, met haar heupen zwaaien en met haar erogene zones dretsen, zoals dat alleen in de favela’s van Rio kan, en dan nog alleen achter gesloten gordijnen. Lichtekooise kronkelingen die in vele landen strafbaar zijn, laat staan dat ze op tv zouden komen.
Detail: in de quiz van Frieda waren de tegenstanders die avond Dany Verstraeten en Elke Pattyn, collega’s van VTM. Die twee zaten er bij met opengeklapte kinnebakken. Verbijsterd. Zoiets zouden VTMankers nooit durven, mogen, willen. Toonbeelden van journalistieke ernst en toewijding leken ze, Dany en Elke, toch in vergelijking met de olijke konijnen van de VRT. Een beetje ironisch wel dat die twee VTM’ers op dit eigenste moment op hun eigen redactie verwikkeld zijn in een fundamentele discussie over de inhoud van hun (het) journaal. ‘Wordt het soms niet iets té triviaal?’
Op de VRTnieuwsdienst hadden ze van die vraag deze week totaal geen last. Hoogstens werd tijdens een redactievergadering geïnformeerd of iemand zich (na Hanne) geroepen voelde om volgend jaar ook eens een kinderdroom na te jagen. Een paar vingers gingen de hoogte in. Goedele Wachters aarzelde eerst even, maar riep dan toch: ‘Me too! Ik wil wel eens een solo spelen bij Jan Fabre.’
De redactie reageerde in twee stappen: ‘Parbleu! Perfect voor Canvas!’ Maar wat later op de dag: ‘Mmm. Misschien toch beter niet.’
Iemand die haar alleen kent van Het journaal, zal misschien opwerpen dat er wandelende takken bestaan die er wulpser en zwoeler uitzien. Waar, maar vergis u niet!