De welgemeende fuck you van Poppy
Een internetfenomeen met een lelieblanke huid en een monotone stem gaf een ultrakort, maar intrigerend concert.
Poppy ¨¨¨èè
Niets was toeval in het zuurstokroze universum van Poppy, een Youtubefenomeen wiens video’s op miljoenen views kunnen rekenen. Haar performance was een kruising tussen Madonna’s ‘Material girl’videoclip (niet voor niets draaide de dj vooraf ‘Like a virgin’), een geraffineerde Kpopact en een haast religieuze bijeenkomst van Poppy’s aanbidders. Hoogst intrigerend. En laat dat nu precies het epitheton zijn waarmee je je als Youtubefenomeen anno 2018 onderscheidt: tussen al die vloggers moet je opvallen. Dat doet Poppy.
Haar verschijning alleen al: platinablonde haren schijnbaar gestyled met een strijkijzer, een lelieblanke huid, een lichaam dat vrouwelijke vormen ontbeert. Haar stem: menselijk maar monotoon, als de stem van je gps. Op het einde van haar ultrakorte concert (amper drie kwartier, geen bissen) zette ze het reggaegetinte ‘Lowlife’ in. De beats kwamen opzettelijk aarzelend op gang en Poppy’s stem weerklonk voor het eerst autonoom, zonder de ondersteunende tape. Wat jammer dat we toen pas hoorden hoe juist ze zong. Tot op dat moment had alle nadruk namelijk gelegen op de act Poppy: zijzelf, haar enthousiast voguende dansers, en beatmeester Titanic Sinclair op de achtergrond.
Op de eerste rij hield een troep fans de wacht, stuk voor stuk gekleed in witte labojassen waarop ter hoogte van de borstzak een gestileerde ‘p’ was afgebeeld. Poppy nodigde hen uit op het podium en poseerde welwillend voor de smartphonecamera’s van haar Poppy Seeds – want zo noemen haar fans zichzelf. Dat doet denken aan Lady Gaga en haar Little Monsters, en je kunt je afvragen of Poppy’s fans doorhadden dat ze de celebritycultus waar Poppy de draak mee steekt, in stand houden door haar zo te ver