Bloot slaat dood
Wij ¨¨èèè
Van: Met:
Op een brug over een drukke autoweg gaan vier jonge meisjesrokken omhoog. Beneden wijkt een wagen af van zijn baanvak en nog geen tel later is de chaos compleet. De dag erop kopt de krant: ‘Grootste ongeval in
15 jaar’. ‘Hé jongens, we staan op de voorpagina.’
Zonder schaamte of moreel besef is de verveling van acht adolescenten in een dorp nabij de grens met Nederland. Ze gaan de gevestigde preutsheid te lijf in wat uitdraait op een zomer zonder grenzen.
Met Wij verfilmt de Nederlander Rene Eller de gelijknamige, scabreuze roman uit 2009 van de Vlaamse schrijver Elvis Peeters. Een overwinning op de letteren is dat niet. De film zoekt in alledaagse situaties naar een diepgewortelde lusteloosheid in de leefwereld van jongeren. Maar telkens weer voelt het gespeeld wanneer ze ongedwongen willen zijn.
De jongeren doen het met elkaar, met iedereen en alles wat ze maar kunnen vinden. Porno, prostitutie of pertinente chantage, geen plan is hen een brug te ver. En wat gebeurt het allemaal zo verdomd achteloos.
Ellers scenario legt hen echter aan de lopende band pathetische zinnen in de mond, stroef en hopeloos voorgeformuleerd. Daarop heb ben ze vast moeten blokken. In een potsierlijke voiceover laat hij vier van hen aan het woord over de maanden die hun leven voorgoed veranderden. Iemand zegt: ‘Het was seks die gloeide als de zomer op on ze wangen. De hormonen spoten uit
onze oren.’ Wel, onze tenen krulden zich een ongeluk.
De Nederlander wil zeker zijn dat u gechoqueerd de zaal verlaat en zet daartoe al vroeg de blote middelen in: met een snelle closeup van een flink doorbloede piemel en een stel getrimde vrouwenlippen maakt hij hun hedonisme expliciet. Maar het voegt niks toe, en dus voelt het goedkoop.
De jonge cast verdient evenwel alle lof. Hoewel het ondermaatse materiaal geen cadeau is, bespeur je talent. Tijmen Govaerts, die Simon speelt, zal dat straks opnieuw tonen in Girl van Lukas Dhont. Een acteur als Axel Daeseleire weet zich in een ondankbaar karikatuur geduwd.
Anderhalf jaar geleden schudde Fien Troch haar krachttoer Home
ons nog bruusk door elkaar. Moes ten we ons zorgen maken om onze jongeren? Wij begeeft zich op datzelfde vaarwater. Op papier heeft het alles om u ontsteld de zaal te doen verlaten. Gebaseerd op ware verhalen, boodschapt het nog aan het begin. Het voelt echter als fictie. Niet omdat we weigeren in te zien dat het zo kan lopen, maar omdat we deze film niet geloven.