Retrodisco en rock’nroll
De kunstbeurs Independent trekt ook bij haar derde Brusselse passage de kaart van jong, verrassend en onbekend. Wat mager, maar nog altijd heeft ze haar hipheidsfactor mee.
De benedenverdieping van het Vanderborghtgebouw is voor Independent omgebouwd tot miniamfitheater. Het is gereserveerd voor screenings, performances en lezingen. Bij het binnenkomen horen we achter de pluche gordijnen hoe Julie Béna stemvast ‘Yes sir, I can boogie’ inzet, de prelude voor haar Soir de Paris. Een snuifje retrodisco, en dat voor een kunstbeurs die vooral coolness en rock’nroll ambieert.
Drie jaar geleden was Independent nog een nieuwkomer en uitdager, in het zog van Art Brussels. De beurs kwam aangewaaid vanuit New York, waar ze een alternatief aanbood voor het groeiende supermarktmodel en zich scherp als een commerciële kunsthappening profileerde.
Intussen heeft Independent zich losgekoppeld van Art Brussels, een moedige stap in het onbekende op zoek naar een eigen publiek. Ze zet daarbij nog sterker in op beleving en op het evenement. Dat is nodig, vindt curator Vincent Honoré, want er dreigt een soort van beursmoeheid, op kale locaties met eindeloze gangen en telkens weer dezelfde namen. ‘We zetten in op performance,’ zegt hij, ‘een fragiele, levende kunstvorm die op een beurs niet mag ontbreken. Ze hoort thuis in het ecosysteem van de kunstmarkt. En ze zet de bezoeker aan het werk. Wat mij betreft verdient het live programma dus een aparte ruimte.’
Droomtuin
Independent blijft bij uitstek een ontdekkingsbeurs voor de jonge garde. In het deelnemerspak van zestig galeries zitten weinig klinkende namen en slechts een handvol Belgische huizen tekenen present. Daarnaast noemen zelfs de geroutineerde verzamelaars het gros van de gepresenteerde kunstenaars ‘jong en misschien opkomend’.
Ook de gevestigde waarden zijn trouwens allesbehalve habitués. Zo toont de Londense galerie Amanda Wilkinson vroeg werk van oldies Joan Jonas en Derek Jarman. De Amerikaanse performancekunstenares en de Britse avantgardefilmer droomden er elk op hun manier van een droomtuin te creëren.
Nogal wat galeries kozen dit keer voor een soloshow. De opvallendste is die van de jonge Antwerpse kunstenares Nel Aerts bij Carl Freedman. Ze toont recente schilderijen en collages, waarin haar naïeve motieven en naar binnen gekeerde wereld goed tot hun recht komen. Aerts is in deze Independentselectie een opvallend voorbeeld van hoe schilderkunst floreert en experimenteert. In allerlei neostijlen, met knipogen naar de digitale cultuur, op de meest uiteenlopende materialen en zelfs in pure tabloidvorm, zoals Christine Wangs portret van de Britse prins Henry waar ze het opschrift ‘I wish I were a white man’ aan toevoegde.
Basquiat
Enkele galeries plaatsen historisch werk in zijn context. Bij Hervé Bizé hangt een nooit eerder getoond, cartoonachtig schilderij van Basquiat naast andere stemmen uit de jaren 80 zoals Jacques Charlier, François Morellet en Ben. Alden Projects toont dan weer grafisch werk van Warhol en tijdgenoten, waarin popart aanschurkt tegen publiciteit.
Wat verderop vind je de nogal ongelukkige combinatie van kunst met designklassiekers. Zeker als ze niet de interieurstijl reconstrueert, doet ze geforceerd aan. Jousse Enterprise laat acryldoeken van Eva Nielsen plompverloren aanschurken tegen meubilair van Le Corbusier en een monumentale zonnewering van Jean Prouvé.
Bij de categorie buitenbeentjes: de Britse galerie Anthony Reynolds die de kunstwerken aan de kant schoof voor een cocktailbar in seventiesstijl. Voor gegarandeerd discrete transacties. Of de Parijse kunstwinkel We Do Not Work Alone, die gebruiksvoorwerpen van kunstenaars aanbiedt. In de categorie ‘minder dan 100 euro’: een potloodslijper van François Curlet, in de vorm van een magritteaanse pijp.
Independent Brussels is dit jaar ongelijk van kwaliteit. De selectie is low profile en mist body. Maar de beurs kan bogen op een aantal troeven. Een daarvan is het Vanderborghtgebouw, hartje hoofdstad, met zijn open vloerplan rond een centraal atrium. De architectuur nodigt uit tot een kunstwandeling door de stands die vrolijk in elkaar overlopen.
Verder weet Independent ook zijn hipheidsfactor te behouden. Voor de talrijke vips, voor een internationaal getint publiek, en evengoed voor verzamelaars die op vinkenslag liggen.
Independent Brussels, 9 > 11/11, telkens van 12 tot 21 uur. ’Does your dick touch your asshole’ van Luis Flores, voor een schilderij van Kirsten Everberg. De soloshow van Nel Aerts bij Carl Friedman
De selectie is low profile en mist body. Maar de beurs kan bogen op een aantal troeven: het Vanderborghtgebouw en zijn hipheidsfactor