Google adverteert hierover zelfs op Instagram, eigendom van concurrent Facebook
Niet enkel de omvang van The inheritance doet denken aan Angels in America, ook de soms spirituele ondertoon deelt het stuk met Tony Kushners legendarische voorstelling uit de jaren 90 (zie kader).
Maar intussen zijn we een kwarteeuw verder. The inheritance heeft een andere agenda dan Angels in America. Het verlies van de aidsgeneratie vormt nog steeds het kloppend hart van de voorstelling, maar toneelschrijver Matthew Lopez en filmregisseur Stephen Daldry (The hours, The reader) laten hun homoepiek ook met beide voeten wortelen in deze eeuw.
Het stuk is activistisch, maar vooral ook diep persoonlijk. Tien jonge mannen creëren op scène een collectieve vertelling in twee aparte delen van telkens drie uur. Emotioneel focust de voorstelling het meest op de relatiecrisis tussen Eric Glass (een liberale advocaat) en Toby Darling (een onstuimige theaterschrijver). Hun verhaal is een universele, meeslepende cri de coeur over liefde, vriendschap en verlies.
AntiTrump
Lopez’ snijdende dialogen maken The inheritance tot een pijnlijk grappig en soms loeihard, maar ook teder stuk. Het neigt soms naar soapy sentiment, maar de ijzersterke ensemblecast weet dit steeds feilloos te counteren. Stephen Daldry regisseert hen met jeugdige energie; het tempo van deze theatermarathon is om van te smullen.
Het podium wordt meermaals een plek om te filosoferen over de positie van de homoseksuele man vandaag. De erfenis uit de titel (‘the inheritance’) verwijst naar de vraag wat de huidige generatie homo’s kan leren van de vorige. Vijftig jaar na Stonewall wordt de vooruitgang erkend op het vlak van burgerrechten, zoals het homohuwelijk.
Tegelijk wordt in The inheri Tijdens de zeven uur teksttheater ontwaakt er een gemeenschap, zowel op als voor de bühne.