MICHEL VAEREWIJCK
‘Ik betaal graag belastingen voor onze welvaartsstaat’
MICHIEL LEEN
Kunt u zeggen wat u verdient?
‘Eigenlijk niet, omdat je inkomen als zelfstandige fluctueert van “heel leuk” naar “heel weinig”. Gemiddeld gaat het om zo’n 2.000 euro. Vroeger waren dat andere bedragen, maar een tiental jaar geleden ben ik op de rem gaan staan. Ik bleek met een stevige burnout te zitten. Sindsdien focus ik me op “kwaliteit’’ en financiële welstand is daar maar een deeltje van.’
Bent u veel met geld bezig?
‘Er hoeft niet zo veel meer voor mij. Dringende zorgen ken ik niet. Mensen die het dak boven hun hoofd dreigen te verliezen of zware ziektekosten hebben, die hebben ernstige zorgen. Al de rest is onnozelheid. Ik word fysiek misselijk van de overdaad aan spulletjes en hebbedingetjes waar onze warenhuizen van uitpuilen.’
‘Als kleine zelfstandige ben ik wel verplicht om af en toe mijn hoofd te breken over geldzaken. In dit land zijn er heel wat structuren die het ingewikkeld maken om gewoon je eigen idee uit te werken. Stad, staat en provincie staan al aan de deur voor er één euro verdiend is. Alleen al daarom heb je een boekhouder nodig. Dit gezegd zijnde: ik betaal graag belastingen voor de welvaartsstaat waarin ik leef.’
Waaraan geeft u graag geld uit?
‘Ik heb altijd graag geld uitgegeven. Ook vroeger, toen ik meer geld had, maar minder tijd, en dus ook minder tijd om te bedenken waaraan ik het zou uitgeven. Ik ging graag op restaurant of op reis, ik dronk graag de betere whisky. Vandaag zijn die precieuze dingen iets precieuzer geworden, maar ik geef nog steeds graag geld uit aan dingen die het tijdelijke overstijgen en waaraan mijn kind misschien ook wat heeft: een goed boek, een mooi fornuis, een stuk antiek dat al meerdere levens achter zich heeft. Ook aan kunst geef ik graag geld uit.’
Krijgt u vaak advies in geldzaken?
‘Ooit adviseerde mijn bank me een belegging die faliekant afliep. Sindsdien vraag ik me af in welke mate zo’n advies te betrouwen is. Sowieso kom ik met mijn inkomen niet in het vizier van de private bankers. Mijn overgrootvader gaf me de raad om van elke 10 frank er zes opzij te zetten.’
En lukt dat?
‘Nee. (lacht) Mocht het lukken, dan deed ik het. In de aanloop naar de crisis begon ik te sparen omdat ik inzag dat het economisch slecht zou aflopen. Maar een jaar later sloeg de crash al toe, dus veel heb ik toen niet opzij kunnen zetten.’
Geeft u aan goede doelen?
‘Al sinds mijn jeugd geef ik aan Amnesty International. Ik doe ook mee aan hun briefschrijfmarathons. Na de aardbeving in Nepal heb ik ook een benefiet georganiseerd. Geven aan goede doelen heeft iets delicaats. Soms lijkt het wel alsof het er vooral om draait de gever een goed gevoel te geven. De voldoening lijkt voorop te staan. Daarom sta ik sceptisch tegenover de grote spektakelmarathons die er weer zitten aan te komen.’