‘Velen denken dat ik gek ben, maar ik zal nooit opgeven’
Op haar 46ste doet Claudia Pechstein nog altijd mee met de beteren. De Duitse schaatst op klasse – is iedereen het over eens – en op doping – zeggen sommigen – en op woede – zegt zij.
BRUSSEL I Het internationale schaatswereldje houdt vanaf vandaag halt in het Poolse Tomaszow Mazowiecki, voor de derde wereldbekermanche van het seizoen. In de wereldbekerstand op de lange afstand staat bij de vrouwen ene Claudia Pechstein nog altijd. Ook na zeven Olympische Spelen wil de succesvolste Duitse wintersportatlete van geen wijken weten. De tijd dat de voormalige atlete uit de OostDuitse DDR ongenaakbaar was en olympische medailles en WKplakken opstapelde, is voorbij. Maar de vijfvoudige olympisch kampioene staat nog altijd haar mannetje tussen de top.
Ondanks de uitglijder die nu al bijna tien jaar haar carrière te kent. Althans, uitglijder of niet, daarover zijn al enkele processen gevoerd, ettelijke experts de revue gepasseerd. Het is een langdurend wellesnietesgevecht waar het gebakkelei over het Migratiepact en of Charles Michel nu wel of niet naar Marrakech moet, bij verbleekt.
Waarover gaat het? De soap begint in 2009, als bij de Duitse afwijkende bloedwaarden worden vastgesteld. Als een van de eerste topsporters wordt ze niet geschorst op basis van een positieve dopingtest, maar op basis van wat in het gerechtelijk jargon ingeburgerd is als circumstantial evidence, indirect bewijs, in dit geval voor bloeddoping. Ze betwist haar bloedwaarden niet. Alleen, zegt ze: die zijn erfelijk bepaald, en dus is er geen vuiltje aan de lucht. Ze tweet meteen: Ich habe nicht gedopt! Ik heb geen doping genomen. The story of her life, in vier woorden, met uitroepteken. De internationale schaatsfederatie ISU heeft er geen oren naar.
Pechstein claimt meer dan 5 miljoen euro van de ISU. De – voorlopig – laatste episode in het verhaal: in oktober van dit jaar volgt het Europees Hof van de Rechten van de Mens haar redenering niet dat de sportrechtbank TAS niet onafhankelijk en partij dig oordeelt. Wel heeft ze recht op 8.000 euro, omdat haar zitting bij dat TAS niet openbaar was.
Die schadevergoeding, die een fractie is van wat ze eist, zal Pechstein worst wezen. Ze wil vooral de heren van de ISU overtuigen dat ze nooit doping heeft genomen en dat de schorsing onterecht was. Al is het predikaat ‘heren’ iets te flatterend, zo vindt ze. ‘Ik zal nooit opgeven, al denken velen dat ik gek ben. Maar ik wil niet opgeven. Anders hebben die misdadigers van de ISU hun grote gelijk gehaald. Dat wil ik niet.’
Gedacht aan zelfmoord
Dat maakt Pechstein behoorlijk duidelijk als ze vorig jaar zilver behaalt bij de WK afstanden. Symbolisch legde ze iedereen het zwijgen op, door haar wijsvinger op haar mond te leggen en terwijl ostentatief te kijken naar de bestuurders van de ISU. ‘Iedereen wist wat ik daarmee bedoelde.’ Sindsdien herhaalt ze dat gebaar af en toe.
Haar dopingstrijd heeft haar al fortuinen gekost – vandaar de immense schadevergoeding. Haar gevecht heeft haar bijna naar zelfmoord geleid, zo schrijft ze in haar biografie Von Gold und Blut, van goud en bloed. Met als ondertitel: Mijn leven tussen de Olympus en Claudia Pechstein: ‘Velen zien mij liever niet meer schaatsen. Dat motiveert mij nog meer.’ de hel.
Ze is niet echt geliefd in het snelschaatsmilieu. Zo heeft ze sinds enkele jaren een eigen ploeg: Team Pechstein, the internationals, met enkele mannelijke trainingspartners.
Ze leeft al jaren in onmin met dopinginstanties. Zo schreeuwt ze haar frustratie uit als op een dag om 6.30 uur ’s ochtends en nog eens om 21.10 uur die dag de dopingcontroleur voor de deur staat voor een bloedafname. ‘Ik word ziek van die onzin. Aan alle krankzinnige dopingspeurneuzen: jullie kunnen mij noch mijn strijdlust breken.’ Pechstein wil wel dopingcontroles ondergaan, maar eist een gelijke behandeling. Haar manager zegt dat ‘elke bloedafname stilaan een marteling is. Je moet de littekens eens zien op haar aderen.’ Pechstein, cynisch: ‘Ik ga door tot jullie dopingcontroleurs mij op jullie onmenselij ke manier voor de duizendste keer hebben gecontroleerd.’
Pechstein spreekt zelfs over de volgende Olympische Winterspelen, in Peking 2022, al kan ze nu al de moeder zijn van sommige van haar concurrentes op het ijs. ‘Velen zien mij liever niet meer schaatsen. Dat motiveert mij nog meer. Ik zal vechten tot het einde. Winnen of sterven, dat is mijn motto.’
‘Als ik nu stop, geef ik die misdadigers van de internationale schaatsbond gelijk’
Martina Navratilova won op haar 49ste de US Open – zij het in het gemengd dubbel. Navratilova was bijna 50 toen ze stopte, met liefst 59 grandslamtitels (18 als enkelspeelsters, 31 als dubbelspeelster en 10 in het gemengd dubbel). Dara Torres miste op haar 45ste op een haar na de Olympische Spelen.
En dat in de Verenigde Staten, een van de grootste zwemlanden ter wereld met een moordende concurrentie. In de trials haalde ze het net niet. Op vijf Olympische Spelen behaalde ze vier olympische titels, vier keer zilver en vier keer brons.
Wie werd in 2011 kampioen tijdrijden in Frankrijk bij de vrouwen? Jeannie Longo, op haar 52ste. De Française behaalde 58 nationale titels (en een olympische titel en nog twee keer zilver en één keer brons). (hjb)