Slachtoffers van politiebrutaliteit
Ik dacht dat het opiniestuk van David Van Reybrouck (DS 27 oktober) over de mishandeling van transmigranten door politiebeambten zou leiden tot consternatie en felle reacties. Het tegendeel gebeurde. Er was amper aandacht in de media, iets meer in de Franstalige dan in de Nederlandstalige. Het Comité P en het Brusselse parket zouden de zaak onderzoeken, maar daarvan hebben we niets meer gehoord. Er zijn naar mijn weten geen parlementaire vragen gesteld. Integendeel, staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (NVA) deed het verhaal af als ‘verzinsels van een linkse ngo’ en minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (NVA) wuifde de getuigenissen weg als ‘niet representatief’.
Nochtans gaat het niet om een fait divers. Mensen zonder papieren worden in politiecommissariaten afgeranseld, gemarteld, grof beledigd, naakt gefouilleerd en opgesloten. Gedurende een volle dag wordt hun eten, kleren en toiletbezoek ontzegd. Hun gsm, geld en zelfs medicijnen worden gestolen.
Iedereen kan het verslag van Dokters van de Wereld lezen en beoordelen. Ik heb als waarnemer van autoritaire regimes in Afrika ettelijke verslagen gelezen over grove mensenrechtenschendingen, onder meer van VNinstanties en internationale ngo’s als Human Rights Watch en Amnesty International. Die beantwoorden over het algemeen aan strikte onderzoeksnormen. Ook het verslag van Dokters van de Wereld volgt die. Van de 441 ondervraagde personen werden slechts 51 getui genissen weerhouden. Die zijn schrikwekkend consistent en geloofwaardig. Ze wijzen op een duidelijk patroon. De vaststellingen schreeuwen om nader onderzoek, opvolging, remediëring en sancties.
Personen die zich op ons grondgebied bevinden, dus ook vreemdelingen, vluchtelingen en (trans)migranten, genieten de bescherming die wordt geboden door de eigen wetten en de internationale verdragen die hier van toepassing zijn. De praktijken die in het verslag worden beschreven, zijn daar strijdig mee en degenen die ze begaan, maken zich schuldig aan ernstige misdrijven. Natuurlijk zijn de meeste politiebeambten goede huisvaders die zulke wandaden nooit zouden begaan, maar een aantal onder hen zijn dus wel degelijk rotte appels die niet thuishoren in het korps. Sommige anderen zijn aanwezig bij die praktijken maar willen of durven er niet tegen ingaan, wellicht vanwege een misplaatste esprit de corps.
Mocht u denken dat het ‘maar’ om mi granten gaat en dat het u niet aangaat, denk dan opnieuw. Dit soort normvervaging kan snel uitbreiding nemen als de daders denken te kunnen rekenen op straffeloosheid. U bent misschien het volgende slachtoffer van politiebrutaliteit. Een fenomeen dat vroeger wel meer voorkwam en waarvan we dachten dat het was verdwenen of minstens sterk verminderd, kan de kop weer opsteken als hier geen paal en perk aan wordt gesteld.
Ik ken de autoritaire regimes die dit soort praktijken toelaten en aanmoedigen maar al te goed. Laat het onze er zo geen worden, in ons aller belang.