DE TOEKOMST MOETEN WE UIT MAROKKO HALEN
Decennialang spitsten de zorgen over migratie zich toe op die mensen die we naar hier hebben gehaald. Zij, die gastarbeiders, allochtonen, moslims. Maar sinds het populistische reveil is het perspectief verschoven. Het beeld wordt nu gedomineerd door wie zich sociaal en economisch in de verdrukking voelt door die migratie en de liberale logica van wereldwijde markten zonder grenzen. Die mensen zijn plotseling een politieke factor vanjewelste. Wie hun frustratie kan capteren, heeft de wind mee. Hun frustratie heet die van ‘de gewone mensen’ te zijn, Ninovieters zowel als gele hesjes. Allemaal verdrukt door de elite.
Politieke windvangers bezweren dat controle over migratie veel bedreigingen zal wegnemen. Maar zouden niet veel ‘gewone mensen’ zich ook bedreigd gevoeld hebben bij de aankondiging dat Proximus 1.900 oudere werknemers eruit wil duwen om er 1.250 nieuwe binnen te halen? Een databedrijf van de 21ste eeuw heeft beweeglijke werknemers nodig, zeiden consultants, snelle, digitaal geschoolde geesten met een nieuwe mindset. Geen omscholing kan dat aan laagopgeleide en wat oudere werknemers bijbrengen. Die dachten veilig tot hun pensioen bij een overheidsbedrijf te werken. Helaas. Hun ‘afvloeiing’ is ‘onvermijdelijk’, zij het op een ‘een sociaal aanvaardbare manier’. Dat taaltje alleen al.
Niet minder bedreigend is nu het nieuws dat de Belgische bedrijven én overheid die snelle digitale geesten die onze economie stuwen uit Marokko willen halen. Vlaanderen heeft de wetgeving al voorbereid. Nu is er een proefproject. Gecontroleerde arbeidsmigratie, heet dat, en politiek is bijna iedereen voor. Canada valt dan als voorbeeld. Een fijne wereld, goed voor ons en voor de migranten. Deze keer komt er wel een integratiebeleid, zweren de werkgevers.
Misschien lukt het dan wel om de kinderen en kleinkinderen van die migranten later ook informaticus te laten worden. Geen ‘ontspoorde jongeren’ zoals de brandstichters in Molenbeek. Ook die hebben redenen om zich bedreigd te voelen. We zoeken nieuwe migranten omdat we het talent bij de eigen migratiejeugd verspillen. In laagMolenbeek is meer dan de helft van de jongeren werkloos. Zij zijn ‘totaal onaangepast’ voor de arbeidsmarkt, een ‘verloren generatie’. Dat hebben ze dan gemeen met sommige ‘gewone mensen’.
Conclusie: op papier ziet het verschil tussen gecontroleerde en ongecontroleerde migratie er keurig uit. Maar voor mensen die zich bedreigd voelen, maakt het niet veel uit. Hun respect en veiligheid zijn bedreigd. Maar niet door die migranten. Dat moet dringend toch wat luider verkondigd worden.
Canada valt dan als voorbeeld. Een fijne wereld, voor ons en voor de migranten