Moreel kompas op hol

In Styx is een Duitse spoedarts (Susanne Wolff) in haar zeiljacht onderweg naar Ascension, het eiland in de Atlantische Oceaan waar Charles Darwin nog aanmeerde. Ter hoogte van Mauritanië treft ze een schuit met wanhopige bootvluchtelingen. Ze wil helpen, maar bezorgd om haar veiligheid verbiedt de kustwacht dat. Haar morele kompas slaat tilt.

Met de titel verwijst De Oostenrijkse filmmaker Wolfgang Fischer naar de rivier uit de Griekse mythologie die de aarde scheidt van de onderwereld. In een stijl die sober is en zich beperkt tot louter informatieve dialogen, stelt hij scherp op onze ambivalente, westerse houding.

Maar Fischer kan dat snoeiharde realisme maar moeilijk verzoenen met zijn meer allegorische benadering van de vluchtelingenproblematiek. Bovendien projecteert hij nogal vrijelijk zijn geprivilegieerde, westerse kijk op deze mensen in nood.

Styx pakt bovendien iets te nadrukkelijk uit met zijn intellectualisme. Wat deze actuele film mist is het onbaatzuchtige van Fuocoammare, de aangrijpende documentaire die Gianfranco Rosi in 2016 de Gouden Beer opleverde in Berlijn.