De nieuwe wereldorde
Als u sinds Nieuwjaar op soci ale media voortdurend filmpjes voorbij ziet komen van mensen die hun Tshirts tot kleine pakjes vouwen en ze verticaal in lades opbergen, dan is dat de schuld van Marie Kondo. De 34jarige Kondo is een Japanse opruimcoach – wat zeggen we, een Japanse opruimgoeroe. Ze is nog geen anderhalve meter lang, spreekt nauwelijks Engels en giechelt de hele tijd verlegen. Toch is ze een wereldster, met vier bestsellers en nu dus een realityshow op Netflix, waar iedereen de mond van vol heeft. Raar.
Het geheim van Kondo, zeggen haar volgelingen, is dat ze niet zomaar opruimadvies geeft, maar een filosofie ontwikkelt. Dat is wat overdreven, maar ze heeft wel nagedacht over haar vak. Dat leidde tot de Konmarimethode: u mag niet gewoon kriskras uw huis opruimen, u moet methodisch tewerkgaan. Begin met uw kleren, daarna uw boeken, dan de paperassen, dan keuken, badkameren garagetroep, en tot slot de spullen met emotionele waarde.
Voor elke groep gaat u dan als volgt te werk: haal alles uit de kasten en gooi het op een grote stapel. Neem dan item per item van de stapel, en bepaal of het ding u een ‘vonkje van vreugde’ bezorgt. Indien wel, leg het even aan de kant. Indien niet, gooi het dan weg, maar niet zonder er eerst uitgebreid afscheid van te hebben genomen en het te hebben bedankt voor bewezen diensten. Het is een bizarre vorm van animisme. Je ziet volwassen mensen praten tegen jeansbroeken.
We vermoeden dat veel mensen zo van Kondo houden door de manier waarop ze de spullen opbergt die je wel wilt houden. Kleren vouwt ze dus zo klein en strak dat je ze rechtop in een lade kunt proppen. Als je het haar ziet doen, wil je het ook kunnen. Haar hele personage spreekt tot de verbeelding. Ze gaat altijd in het wit gekleed, schrijdt door het huis als een fee en heeft een vertaalster in haar kielzog die ook haar huisslaaf is: ze knikt bij alles wat Kondo zegt en houdt een paraplu boven haar hoofd als het regent.
Het voortdurende tolken haalt trouwens alle vaart uit het programma, maar Tidying up with Marie Kondo is om nog meer redenen nogal saai. Hoe spannend kan het ook zijn, kijken naar mensen die hun huis opruimen? Het leukst zijn nog de huiselijke ruzies als Kondo verdwenen is, over de taakverdeling en over welke spullen wie vreugdevonkjes bezorgen.
Het meest valt telkens de ontknoping tegen. In dit soort realityprogramma’s krijg je op het eind altijd een voorennabeeld te zien. In varianten als Help, mijn man is een klusser oogt dat vaak spectaculair. Een krot versus een puik afgewerkte woning, bijvoorbeeld. In tidying up with Marie Kondo gaat het in het beste geval over een kast die eerst wat rommelig oogt, en daarna ordelijk. Wow.
Hoe spannend kan het zijn, kijken naar mensen die hun huis opruimen?
Tidying up with Marie Kondo, op Netflix. ¨¨èèè