Informatici in Marokko zoeken
Migratie is in ons land eerder een zorgenkind dan een troef voor de arbeidsmarkt. Alleen een globale aanpak kan daar verandering in brengen, schrijft
De VDAB haalt Marokkaanse informatici naar ons land om hier knelpuntvacatures in te vullen (DS
januari). Op zich is dat goed nieuws. De knelpuntvacatures in ons land zullen niet eeuwig en altijd bestaan. Wanneer werkgevers ze niet ingevuld krijgen, kunnen ze finaal kiezen om bepaalde uitbreidingen niet te doen, activiteiten te herlokaliseren naar het buitenland of volop in te zetten op automatisering. Een beroep doen op economische migratie om de brand op de arbeidsmarkt te blussen, is de logica zelve. Bovendien is het positief dat het ideologische, gepolariseerde discours omtrent migratie even verlaten wordt voor een pragmatische, economische blik.
Tegelijk gaat het in deze om pappen en nathouden. Dertig informatici in anderhalf jaar tijd uit één specifiek land, dat klinkt niet meteen als een groot strategisch plan. Met dit experiment zullen we de krapte op onze arbeidsmarkt niet substantieel oplossen. Laat staan dat het ertoe zal leiden dat migratie voor ons land plots een economisch succesverhaal wordt.
Anno 2019 staan we zeer ver af van dat succesverhaal. Een op de twee nietEuropese vrouwelijke migranten in ons land is inactief. Dat wil zeggen: op beroepsleeftijd maar niet aan het werk en ook niet op zoek naar een baan. Die inactiviteit ligt beduidend hoger dan het Europese gemiddelde. Ook mannelijke migranten doen het in ons land beduidend slechter op het vlak van werkzaamheid dan in de meeste andere Europese landen.
Politici verwijzen geregeld naar Canada zet al langer in op arbeidsmigratie om knelpuntberoepen in te vullen, zoals champignons verpakken. STIJN BAERT
Wie? Arbeidseconoom, verbonden aan UGent en UAntwerpen
Wat? Buiten Europa op zoek gaan naar arbeidskrachten zal de krapte op de arbeidsmarkt niet oplossen. België moet doortastender worden op het vlak van instroom, activering en jobkansen. die cijfers om hun standpunten te onderbouwen. Een mea culpa valt evenwel zelden te horen. Onterecht. Als allochtonen het in ons land zoveel minder goed doen dan in het buitenland, dan is dat grotendeels te wijten aan het gevoerde beleid gedurende de afgelopen decennia. Of eerder nog aan een gebrek aan beleid. We oogsten wat we zaaien. En als we het geweer niet snel van schouder veranderen, dan zullen we ook de komende decennia op de laatste bank van de Europese klas blijven zitten.
Dat migratie in ons land eerder een zorgenkind dan een troef is voor de arbeidsmarkt, heeft te maken met te weinig doortastendheid – te veel pappen en nathouden – in drie stadia: instroom, activering en jobkansen.
Leg werkenden in de watten
Wat de instroom betreft, had ons migratiebeleid de afgelopen decennia meer een humanitaire dan een economische insteek. Cijfers van Eurostat geven aan dat van alle verblijfsvergunningen die ons land uitreikt, slechts een op de tien wordt toegekend aan arbeidsmigranten – de dertig informatici uit Marokko zullen die statistiek niet doen sneuvelen. Veel meer migranten komen naar ons land
Als allochtonen het in ons land zoveel minder goed doen, dan is dat grotendeels te wijten aan het gevoerde beleid gedurende de afgelopen decennia