Steun ik de school of mijn dochter?
Mijn dochter van 14 wilde naar de klimaatbetoging. We hielden een prettige discussie, want ik wilde er zeker van zijn dat ze wist waarom ze ging en wat ze wilde bereiken. Ik vroeg haar ook wat ze zelf wilde doen voor het klimaat. De antwoorden stelden mij gerust, ik was trots op haar. Maar niet iedereen was het met me eens. ‘Je bent gek zeker? Een kind van 14 jaar kan toch niet alleen naar een protest in Brussel gaan?’ De oma voerde de druk op. De vader: ‘Er is geen sprake van dat ze mag spijbelen.’ Er was blijkbaar meer overleg nodig. Of misschien ook niet.
Ik zei dus voorlopig toch ‘nee’ – het is toch elke donderdag protest, niet? – maar wilde niets liever dan haar laten gaan. Mijn dochter protesteerde luidkeels, zoals alleen pubers dat kunnen.
Woensdag ontving ik een email van haar school. Die draagt de klimaatzaak een warm hart toe, maar legt sancties op als de leerlingen spijbelen voor het klimaat. Als ouder wil ik respect opbrengen voor het beleid van de school. Die moet wellicht rekening houden met zaken zoals aansprakelijkheid. Ik voelde me nog meer verscheurd.
Donderdag op het perron naar Brussel. Ik was overdonderd door de massa jongeren met zelfgemaakte kartonnen bordjes. Ik ging in gesprek met vier van hen. Ze leren in hun school over burgerparticipatie en waren naar de directie gestapt voor een gesprek. Ze kregen het deksel op de neus: ‘Wie vandaag afwezig is, krijgt een halve dag strafstudie en een nul op zijn toetsen.’ En toch gingen ze naar Brussel. Moest ik achter het schoolbeleid gaan staan, een verantwoordelijke ouder, de ‘verstandige’ volwassene? Of moest ik mijn hart volgen en mijn dochter aanzetten tot een tikkeltje rebellie?
Aan al die moedige jongeren die tóch tegen hun schooldirectie ingaan, maar die ook steun willen krijgen van hun omgeving, raad ik aan om zich te organiseren op het niveau van de stad, met alle scholen samen. Organiseer bijvoorbeeld een sitin, tot de school enkele data goedkeurt waarop de leerlingen deel kunnen nemen aan het protest in Brussel (voor de jongsten met vrijwillige begeleiding van leerkrachten en ouders). Stap desnoods naar de nieuwgekozen gemeentebesturen en vraag hulp aan de burgemeester of schepen van Onderwijs om in de school te bemiddelen.
Stel je voor wat dit zou betekenen. De jongeren zouden niet alleen de gamechanger kunnen zijn voor een van de grootste problemen die ons bedreigen. Ze zouden ook ervaring opdoen met burgerparticipatie, leren onderhandelen om hun doelen te bereiken en hun communicatievaardigheden aanscherpen. En is dat niet de beste manier om hen voor te bereiden op de toekomst?