Met een oude slee door de USA
Verhalen zijn als zwerfvuil: ze liggen gewoon op straat en slechts weinigen rapen ze op. Luc Vrydaghs doet dat wel en trok er zelfs 5.000 kilometer voor door Amerika. In twee maanden reisde hij van Miami naar Seattle – op de kaart is dat van rechtsonder naar linksboven. Met een knipoog naar Jack Kerouac, die zijn trips door de VS samenbalde in het boek On the road, titelt Vrydaghs zijn docureeks On the road zonder Jack. De lijst met beste programmanamen aller tijden zal hij daarmee niet halen, maar het is wel een klein en fijn programma geworden, in vijf afleveringen die nauwelijks een halfuurtje duren.
Omdat Vrydaghs zijn trip wou maken in een oude Amerikaanse slee, zag je hem vorige week, in de eerste afleve ring, binnenstappen in het rijk van Ted Vernon, een man die zichzelf ‘The king of Miami’ noemt. Hij handelt in oldtimers, zelfverheerlijking, seksistische grappen, straffe verhalen en bedrog – al zal Vrydaghs dat laatste pas ontdekken als hij de terreinen van Vernon allang verlaten heeft.
Hij koopt er een Chevrolet Caprice,
zo’n typische wagen waarbij je je voorstelt dat een maffioso hem gebruikt om bij winkeliers geld op te halen om hen ‘te beschermen’. Maar misschien hebben we gewoon te veel films gezien. ‘Waarom koop ik nu een oude auto?’, vraagt Vrydaghs zich af. ‘Omdat je met een nieuwe geen panne kunt hebben’, zegt Vernon, die hem voor hij vertrok nog trots een gesigneerd boek liet zien van Lou Depryck, onze landgenoot die in de jaren 70 en 80 wereldberoemd werd met Two Man Sound, Lou and The Hollywood Bananas en Plastic Ber trand. Trots noemde Vernon hem zijn maat, waarna hij zong: ‘Viva boema, patatten met saucissen, viva boema, patatten met salaa.’ Daar moet je dan dik 7.000 kilometer voor vliegen. De wereld is klein, maar we zouden hem niet willen stofzuigen.
En zo was de reeks nog geen vijf mi nuten bezig en de toon was al gezet. Vrydaghs heeft geen journalistieke am bitie en is niet objectief – hij noemt Vernon offscreen bijvoorbeeld een ‘maffioso’ en een ‘megalomane gek’. Hij rijdt, stopt, spreekt mensen aan, sprok kelt verhalen, slaapt en rijdt. Het asfalt en de wegmarkeringen schieten onder
Vrydaghs borstelt een sfeervol, korzelig en kleurrijk portret van de VS in tijden van Trump
zijn wielen voorbij, je kan de hitte haast voelen en de sfeer proeven. Gaandeweg borstelt Vrydaghs een sfeervol, korzelig en kleurrijk portret van de VS in tijden van Trump.
Dat portret mag u trouwens letterlijk nemen. Veel van de shots zijn zo mooi dat ze een foto zouden kunnen zijn. En het beeld staat er ook lang genoeg voor stil. Dat doet ons er dan weer bij stilstaan dan Vrydaghs er voor zijn docu meer benzine heeft doorgejaagd dan ecologisch verantwoord is. Maar mooi is het dus wel. Viva boema, patatten met saucissen!