Samen naar de wc, gezellig

W e maakten een wandeling door de bossen toen haar kleine neefje moest plassen. Ze was een jaar of vijf en keek vol interesse naar zijn piemeltje. Ze had net het woord ‘praktisch’ geleerd en kijk, dat vond ze nu eens praktisch. Sorry Freud, anno 2000 was penisnijd al gedegradeerd tot de vage ingeving dat het praktisch is, kunnen plassen zonder te moeten hurken achter een struik, met het risico op mierenbeten op plekken die je dierbaar zijn.

Een festival, dat is nog zo’n plek waar een vrouw denkt: kon ik nu maar rechtstaand, en vooral snel, plassen. Dat eindeloze aanschuiven voor meurende cabines waar je dan boven de bril moet hangen. Je krijgt er stalen bilspieren van, maar daarmee is alles ook gezegd.

Klikten wij op het bericht dat er op Reggae Geel en de Gentse Feesten een nieuw vrouwenurinoir wordt uitgetest? Wij klikten! De werktekeningen toonden een plastuit waar je boven gaat staan. Ontwerpster Ellen Lejeune heeft hem voorzien van antispatgaas, een goed idee.

Maar het urinoir zit weer in een cabine, achter een gordijntje. Dat blijft dus aanschuiven. Het aantrekkelijke aan rechtstaand plassen is

Een festival, dat is nog zo’n plek waar een vrouw denkt: kon ik nu maar rechtstaand plassen

niet dat je rechtstaat, maar dat die mannen zoveel sneller klaar zijn. Dit urinoir lijkt bijna even zinloos als de mysterieuze knop die ik ooit in een Japanse wc zag. Sommige Japanse wc’s hebben een heus dashboard met knoppen voor koude en warme stralen, warme lucht en nog veel meer. Deze knop liet een soort zacht muziekje horen. Een radio was het niet.

‘Het is een gêneknop’, zei een vrouwenstem in het aanpalende toilet. ‘Het muziekje overstemt de “plons” als je een grote boodschap doet.’

‘Maar zodra je een muziekje hoort in de wc naast je, weet je toch ook dat het daar een nummer twee is?’ zei nog een andere vrouwenstem.

Met rode koppen van het lachen kwamen we even later buiten. En zo, heren, weet u weer waarom vrouwen altijd in groepjes naar de wc gaan.