Zon, zee en Playmates
In 1995 kwam The New York Times tot een onthutsende vaststelling: het meest verspreide culturele exportproduct van de Verenigde Staten was een tvreeks die nooit één prijs had gewonnen. De serie was te zien in 144 landen, waaronder China en Iran. Die reeks heette Baywatch en volgde redders op een strand in Californië.
De formule van zon, zee en afgetrainde lijven was een ongezien succes en maakte van Pamela Anderson (die redster C.J. Parker speelde) een sekssymbool. Baywatch was de gezinsvriendelijke versie van Playboy – niet toevallig deden ook heel wat Playmates mee, van de al vernoemde Pame la Anderson tot Erika Eleniak. Een serie die sexy maar niet choquerend was, en die vaders en moeders nog nét samen met hun kinderen konden bekijken.
De favoriete serie van wie in de jaren 90 een geile puber was, is nu terug. Zes zendt Baywatch sinds vorige week maandag uit in een opgefriste highdefinition versie en
hoopt zo mee te surfen op de golf van ninetiesnostalgie. Het eerste seizoen (nog zonder Pamela) katapulteert ons terug naar 1989. Mannen föhnden hun haar nog, een zonnebank in huis was een statussymbool en op brandwonden werd blijkbaar boter gewreven. (Tip: geen EHBOadvies van Baywatch volgen.)
Dertig jaar later zijn de verhalen nog steeds dunner dan de rode badpakkenstof waarin we Erika Eleniak zagen paraderen. De dialogen zijn knullig, de actiescènes (steevast begeleid door gitaarsolo’s met een eightiesgalm) zo mogelijk nog knulliger. Mensen worden er vermoord zoals in kinderstrips, zonder één spatje bloed – gezinsvriendelijke serie, we zeiden het al.
De moeite die de makers zich hebben ge troost om zo veel mogelijk derrières en bor sten en blote basten in de reeks te smokke len, is bijna aandoenlijk. De vele scènes waarin de redders samen douchen, zijn eerst lachwekkend en dan irritant voorspel baar.
Propere jongens en meisjes, die Baywatchers. Maar acteren? Nee, dat kunnen ze nog steeds niet. Baywatch heeft bovendien de merkwaardige eigenschap dat het ook uitstekende acteurs laat lijken op papegaaien die net een lobotomie hebben ondergaan. Zelfs Bryan Cranston, die later tvgeschiedenis zou schrijven met Breaking bad, acteert er slechter dan ooit (check zijn gastrol op Youtube en huil).
En dan zijn er uiteraard de beroemde slowmotionscènes. In elke aflevering die we herbekeken, zat er wel eentje: soms kinderlijk onschuldig (kinderen die spelen op het strand), meestal gespeelde onschuld (Erika Eleniak flirt met een verliefde puber op het strand terwijl de camera traag over haar lijf glijdt). Wat ons betreft is deze bagger met badpakken alleen te bekijken in ultrafast forward. En wie wel gewoon kijkt, doet dat ongetwijfeld voor de goede interviews. Baywatch remastered. Elke weekdag om 19.40 op Zes. èèèèè
Propere jongens en meisjes, die Baywatchers. Maar acteren? Nee, dat kunnen ze nog steeds niet