3 vragen aan
Christopher Anderson
Voor ‘Stump’ (2014) portretteerde je Amerikaanse politici op het podium in extreme closeup. Vaak theatraal, altijd meedogenloos. ‘Cop’ is veel zachter. Er is empathie.
‘Die empathie herkende ik pas in de foto’s zelf. Terwijl ik ze maakte, dacht ik dat ze een meer kritische positie zouden innemen. Maar tot mijn oprechte verbazing bleken ze een empathie te bevatten die compleet ontbreekt bij de Stumpbeelden. In deze foto’s zie je individuen. Die individuen vormen het weefsel waaruit New York is opgebouwd. In de gezichten van deze agenten zie je een bevolking van immigranten. Het uniform werd als het ware een manier om dat te accentueren. Zo werd het alsnog een portret van de stad waar ik van hou, meer dan een kritiek op de politie. Al sluimert die er ook nog wel in door, vind ik, in de ambiguïteit tussen empathie en afstand, tussen sentiment en kritiek, wat volgens mij de interessantste ruimte is in de fotografie.’
De hamvraag: hoe vaak ben je betrapt?
‘De vraag die ik veel krijg, is of ik niet ben lastiggevallen. Het antwoord is neen. Dat was helaas wellicht anders geweest als ik zwart was.’
‘Of ze mij opmerken? Altijd. Ik fotografeer ze met een lange lens, maar ik ben nog altijd erg dichtbij. Op zich is dit geen manier van werken waar ik veel plezier uithaal. Het voelt ongemakkelijk, omdat het een agressieve daad inhoudt, een vorm van verzet. Maar na verloop van tijd werd het iets anders. We geraakten aan de praat: “Heb je de foto? Kan ik ze zien?” Soms waren ze nieuwsgierig naar wat ik aan het doen was, omdat ik vaak dezelfde agenten opnieuw tegenkwam en ze me herkenden. Ze waren zich altijd bewust van mijn aanwezigheid, en er was altijd wel een vorm van communicatie.’
Vroeger stond je bekend als conflictfotograaf. Vandaag combineer je commercieel met documentair werk en val je niet meer onder één noemer. Hoe dan ook lijkt je werk nog altijd politiek geladen, of in elk geval geëngageerd.
‘Ik vertrek vanuit een engagement. Mijn werk als oorlogsfotograaf voedt nog altijd wat ik vandaag maak, op de een of andere manier. Ik zou het geweldig vinden mocht men mij herinneren als een geëngageerde fotograaf.’