WIE STRAFFELOOSHEID ZAAIT, OOGST CRIMINEEL GEDRAG
22 keer kreeg een chauffeur een levenslang rijverbod opgelegd, vrijdag volgde de 23ste keer, met achttien maanden gevangenisstraf erbovenop. De rechter hoopt dat de man nooit meer achter het stuur zal kruipen, de vrees bestaat dat hij dwaalt.
De ontluisterende zaak legt een dubbel falen bloot: de autoriteiten staan met de billen bloot, maar ook de samenleving schiet tekort. Het valt niet te begrijpen dat een man van wie de omgeving weet dat hij een brokkenpiloot is, toch aan een wagen raakt. Dat maakt zijn sociale entourage medeplichtig. Terecht strafte de rechter zijn vriendin die hem de auto gaf.
Uiteraard stelt zich ook een probleem van handhaving. De straffen beschermen niet alleen de samenleving, maar beogen ook een preventief effect. Helaas faalt de overheid hopeloos in het voorkomen en beteugelen van zieltogend normbesef. Er bestaat geen sluitend systeem om recidive aan te pakken.
De politierechtbanken doen hun best. Het straffenarsenaal oogt pittig. Toch betreft het een virtuele realiteit. Niet alleen wordt een flink percentage van de boetes nooit betaald, de overheid slaagt er ook niet in om de uitgesproken rijverboden te controleren. De noodzakelijke databank worstelt nog steeds met kinderziekten. Misschien kan de politiebaas daar even wat vaart achter zetten in plaats van te jeremiëren over een regering in lopende zaken.
Het helpt evenmin dat de diverse rechtbanken verschillende tarieven hanteren. Bij het ene hof mag je voor een prikje iemand doodrijden, het andere haalt uit met een forse gevangenisstraf. In dat verband vallen die achttien maanden nog best mee. Gezien het tekort aan gevangeniscapaciteit eindigt dat geheid met een eenvoudige enkelband.
Ongetwijfeld moet er gekeken worden naar de oorzaken van dit waanzinnige rijgedrag. Toch kunnen we niet voorbijgaan aan een zekere mentaliteit. Achter het stuur vindt menig chauffeur zich een ware held die niet kan vatten waarom de verkeersregels voor hem gelden. Het verklaart wellicht ook waarom de omgeving niet ingrijpt als iemand met een rijverbod de sleutels grijpt.
Een overheid die willens wetens de kracht ontbeert om haar eigen regels te laten naleven, moet dringend bij zichzelf te rade. De haast voorspelbare roep om strengere straffen klinkt pathetisch als reeds afgesproken regels worden genegeerd. Dan lijkt het ook logisch dat België op het vlak van dodelijke ongevallen nauwelijks vooruitgang boekt.
Autoriteiten staan met de billen bloot, ook de samenleving schiet te kort