Drie akkoorden en de waarheid
Jessie Buckley schittert in een ontroerende feelgoodfilm over wat het is om moeder te zijn.
Het moederschap en grote dromen, kunnen die twee naast elkaar bestaan? In Wild Rose moet Jessie Buckley – die na glansrollen in Beast en Chernobyl nu alweer haar bijzondere acteertalent tentoonspreidt – heel wat ups en vooral downs doorstaan om het antwoord op die vraag te vinden.
De filmt opent wanneer Rose-Lynn (Buckley) vrijkomt uit de gevangenis en de draad van haar leven weer opneemt. Dat leven be staat uit: haar dochter en zoontje, haar moeder, en bovenal countrymuziek – witte cowgirlboots verbergen de elektronische enkelband.
‘Cause it’s three chords and the truth’, dat is de reden van Rose-Lynns grote liefde voor country. En de pijn van de harde waarheid die in de meeste countrynummers zit, sluimert ook in Wild Rose. Het
liefst zou de jonge moeder het grauwe Glasgow inruilen voor Nashville om daar een zangcarrière op te bouwen, maar ze is minder vrij dan ze zou willen – al houdt dat haar niet altijd tegen. De impulsieve RoseLynn verovert je hart om het daarna weer te breken. Hartverscheurend is de scène waarin haar zoontje, voor de zoveelste keer teleurgesteld door zijn moeder, liever bij zijn oma wil blijven. RoseLynn, zelf nog een kind, maakt een late coming of age door, en ook de band met haar eigen moeder (een sterke Julie Walters) evolueert op ontroerende wijze.
Hier en daar had wat strenger geknipt mogen worden aan de monteertafel, en trucjes als ‘1 year later’ staan altijd zo lullig, maar Wild Rose blijft een rake film over hoop, durf, vrijheid en weer thuiskomen.