Het wachten maar nét waard
Het publiek op TW Classic stond vooral te wachten op headliner Bon Jovi. Gelukkig schudden Skunk Anansie en vooral krasse zeventiger John Fogerty de wei alvast een béétje wakker.
Met haar welgevormde, kaalgeschoren hoofd, haar gevoel voor stijl en haar iele stem had Skin in de jaren 90 al alles in huis om mensen te begeesteren, en dat heeft ze nog steeds. Getooid in een zilverkleurige designerjas en een zwart jurkje met metalen naden zag ze eruit als een verdwaald personage uit Xmen.
Skunk Anansie (¨¨¨èè) koos ervoor om De Grote Hits zo goed als allemaal vooraan in de set te steken. Aftrapper ‘Charlie big potato’ schoot meteen raak; wat is het heerlijk wanneer een band een vliegende start neemt met zo’n klepper van een hit. Volgden snel daarna: ‘Because of you’, ‘Weak’ en ‘Twisted’. En ‘Hedonism’ blijft een bloedmooie liefdesverdrietsong.
Monkellachje
‘Sorry voor die ene gemiste noot, jongens. Dat overkomt me niet vaak’, verontschuldigde Anouk (¨¨èèè) zich. Het is
haar tot zeven maal zeventigmaal vergeven, want afgezien van die ene misser klonk ze kraakhelder – al zagen we haar tussendoor enkele vervelende kuchjes wegslikken en leek ze niet altijd ‘in het moment’, om het op zijn Ingeborgs te zeggen. Want hoewel Anouk ten overvloede bewees dat ze nog steeds een van de beste zangeressen van de Lage Landen is, liet ze tegelijkertijd zien wat voor een in zichzelf gekeerde performer ze kan zijn. Ze zocht de connectie met het publiek nauwelijks op, hield haar bindteksten kort en leek vooral in haar eigen wereldje te vertoeven. Aan haar gesloten ogen en minzame monkellachje (die immer naar boven krullende mondhoek) kon je dan wel weer afleiden dat ze zich amuseerde op dat grote podium.
Haar bandleden deden wat ze moesten doen, maar we hebben al enthousiastere muzikanten gezien. Stevige popsongs als ‘Nobody’s wife’, ‘Jerusalem’ en ‘Girl’ klonken niet bepaald strak.
Aan oude rot John Fogerty (¨¨¨èè) om het tij keren, en hoe! Hij werd omringd door zijn muzikanten, onder wie zoon Shane op gitaar, en had er duidelijk plezier in. Een krasse zeventiger die de rock’nroll nog steeds in de vingers heeft; wat was dat fijn om te zien en te horen. De man die jarenlang in juridische zaken verwikkeld was omdat hij de rechten op zijn eigen Creedence Clearwater Revivalsongs had afgestaan, speelt die songs sinds enkele jaren weer vol overgave. En óf Werchter daarvan genoot. Het was fijn dansen en meebrullen op de onweerstaanbare trilogie ‘Have you ever seen the rain’, ‘Down on the corner’ en ‘The old man down the road’.
Nostalgie
Het enthousiasme op de wei was voelbaar toen Bon Jovi (¨¨¨èè) aftrapte met ‘This house is not for sale’ en ‘Raise your hands’. De eerste is de titelsong van zijn jongste plaat, de tweede een van de songs uit ‘Slippery when wet’, de doorbraakplaat. Diezelfde plaat leverde de rockers uit New Jersey ook de megahits ‘You give love a bad name’ en ‘Livin’ on a prayer’ op. Die songs hadden te lijden onder de matige vocale kwaliteiten van frontman Jon Bon Jovi – ooit het boegbeeld van een nieuwe generatie langharige gitaarrockers, vandaag nog steeds een charismatische frontman, zij het met minder power in zijn stem dan weleer.
Wie zich verheugde op een throwback naar de eighties, kon zich vergapen aan de permanent van toetsenist David Bryan (psst David, 1985 heeft gebeld, het wil
Bon Jovi bracht zijn status van stadionband par excellence in herinnering: bombastisch refrein, gierende gitaren, hoogdravende lyrics
zijn krullen terug!) óf achteroverleunen en genieten van het met schaamteloze eightiessynths ingekleurde ‘Runaway’. Met ‘We don’t run’ bracht Bon Jovi zijn status van stadionband par excellence in herinnering: bombastisch refrein, gierende gitaren, hoogdravende lyrics. Imagine Dragons, maar dan volwassener.
Bij Bon Jovi weten ze donders goed dat hun publiek vooral komt voor de nostalgie, de throwbacks, het zwelgen, het plezier. Daar speelde de band handig op in door meer oude hits dan nieuwe songs te spelen én door visueel spektakel te voorzien, in de vorm van een podiumbrede videomuur. Frontman Jon bespeelde de strategisch geplaatste camera’s slim, stond geen ogenblik stil en lachte vaak zijn indrukwekkende rij hagelwitte tanden bloot. De band verkeerde in topvorm. Alleen jammer van Jons beperkte stem, die al te vaak de juiste noten miste.
TW Classic