MET DIT EUROPA MOETEN WE HET DOEN

Voor het eerst sinds 1958 krijgt de Europese Commissie een vrouwelijke voorzitter. De Duitse Ursula von der Leyen overtuigde gisteren dan toch een meerderheid van de Europarlementariërs om haar door de EUleiders bekokstoofde benoeming goed te keuren. Van harte ging dat niet en de schaduw van de achterkamerpolitiek die eraan voorafging, zal nog lang over haar voorzitterschap blijven hangen.

De hartstochtelijke en uitgekiende toespraak waarmee Von der Leyen gisteren de scepsis van het parlement moest overwinnen, was gericht op de paarsgroene voorstanders van ‘meer Europa’. Alleen beloofde ze zoveel vooruitgang en verdieping dat het zeer de vraag is of zij, of iemand, dat allemaal kan leveren. Op alle knoppen tegelijk duwen, brengt de lift niet sneller in beweging. Gisteren telde in Straatsburg maar een ding: 374 parlementsleden op hun groene knop doen drukken.

In de voorgaande dagen maakte ze vooral op de socialistische en groene parlementsleden te weinig indruk om de stemming met vertrouwen tegemoet te kunnen zien. Ongetwijfeld met de toestemming van Angela Merkel, Emmanuel Macron en Pedro Sánchez, de leiders van respectievelijk christendemocraten, liberalen en socialisten, kondigde ze daarom tal van zaken aan die ze niet, of zeker niet alleen kan realiseren en waarover die drie het nog niet eens zijn.

Ze wil een Europees minimumloon, eerlijkere belastingen en een reductie van broeikasgassen met 55 procent tegen 2030. Ze bepleitte meer initiatiefrecht voor het Europees Parlement en ze beloofde, zonder details, een herstart voor het verscheurende migratiebeleid.

Weer eens zagen we hoe Europa werkt en ondanks alles blijft werken: met voldongen feiten. Het politieke akkoord over de topbenoemingen werd het parlement door de strot geduwd, maar per slot van rekening vonden de grote fracties er elk net voldoende in om hun frustraties door te slikken en niet te kiezen voor de institutionele chaos. Toen niet alleen Von der Leyens partijgenoot Manfred Weber, maar ook de twee andere gebuisde Spitzenkandidaten, Frans Timmermans en Margrethe Vestager, haar hun steun toezegden, was de kogel door de kerk.

Het geboden spektakel zal weinig Europeanen ervan overtuigd hebben dat de leiders van de Unie hun boodschap hebben gehoord en begrepen. Er bestaat kennelijk geen realistisch alternatief voor het moeizaam geploeter dat aan Europese beslissingen voorafgaat. Met dit Europa moeten we het doen. Een ander is er niet.

We zagen weer eens hoe de Unie werkt en blijft werken: met voldongen feiten