EEN MOOIE KLUS VOOR HET PARLEMENT
De Belgische selectie van een nieuwe Europees commissaris wordt om meerdere redenen bijzonder interessant. Ten eerste bewijst de kwestie dat het getreuzel met de regeringsvorming niet verantwoord is. Ruim anderhalve maand na de verkiezingen staan we op federaal en Vlaams vlak nog nergens, terwijl er op allerlei gebieden dringend beslissingen moeten worden genomen. Het is ironisch dat Europa ons nu voor voldongen feiten plaatst, want de aanwijzing van een Europees commissaris is natuurlijk niet het meest prangende probleem. De begroting, om maar iets te noemen, zou een betere reden zijn om vaart te maken. Dat er nu geen regering is die over het draagvlak beschikt om snel een kandidaat aan te wijzen, vergroot wel het risico dat België straks met een tweede of derderangsbevoegdheid opgescheept wordt. Wat dat betreft, kent de Commissie geen genade: wie te laat is, vist achter het net. Als dat scenario zich zou ontrollen, zou dat een blamage zijn voor ons land, nota bene een stichtend lid van de Unie en het gastland voor de belangrijkste instellingen. Komt het zover, dan hebben de politici het alleen aan hun eigen getreuzel te danken.
De procedure is nog om een tweede reden interessant. Er dreigt zich immers een herhaling voor te doen van de achterkamertjespolitiek die Ursula von der Leyen naar het Europese politieke voorplan heeft gekatapulteerd, en die zo veel kritiek heeft gekregen. Zij was niet de beste of meest geschikte kandidaat, maar degene die na een partijtje politiek handjeklap uit de bus kwam en op de minste bezwaren stuitte.
Zo zal het ook bij ons gaan. In Nederland steunde zowel de regering als het electoraat Frans Timmermans, hoewel zijn partij niet eens in de regering zit. Maar iedereen was het erover eens dat hij gewoon de beste man was. In België zal de kandidaat het resultaat zijn van een eindeloos afwegen van politieke, taalkundige en regionale evenwichten. De eerste voorzetten daarvoor werden gisteren al gegeven. En dan te bedenken dat Von der Leyen liefst nog wil kunnen kiezen tussen een man en een vrouw.
De derde reden waarom de selectie boeiend zou kunnen worden, is de mogelijkheid dat het parlement de hele zaak naar zich toe trekt. Dat zou democratisch het zuiverst zijn. Laat de fracties enkele geschikte namen verzamelen en ga vervolgens na wie de meeste steun krijgt van de parlementsleden. Desnoods kunnen ze er nog een hoorzitting aan koppelen, zoals in het Europees Parlement. Natuurlijk vergt dat zo midden in de vakantieperiode wel enig plichtsbesef van de gekozenen.
De Commissie kent geen genade: wie te laat is, vist achter het net