Luik huilt, in de hemel klinkt een lach
Oudbondscoach Robert Waseige is op 79jarige leeftijd overleden. Wie Robert Waseige zegt, zegt BelgiëBrazilië op het WK 2002 met de afgekeurde goal van Marc Wilmots. Zijn hart lag in Luik, dat in rouw is. In de hemel laat hij met zijn gevoel voor humor een lach weerklinken.
BRUSSEL I Iedereen kent Luikenaar Robert Waseige als een charismatische bondscoach, een vader en later opafiguur, die zich uitdrukte in sappig, grappig Nederlands. Legendarisch is zijn uitspraak ‘de ene dag is een speler geblesseerd, de andere dag is hij zo fris als een konijn op de plein’.
Waseige was een bon vivant, een liefhebber van sigaren – hij rookte ze ook op de bank – die kon genieten van een borrel. Maar toen zijn relatie met de pers verzuurde, kon hij ook cynisch uit de hoek komen.
In 2005 zat Waseige voor het laatst in de dugout bij FC Brussels, twee jaar later keerde hij even terug als sportief raadgever bij zijn oude liefde FC Luik. Daarna trok hij zich terug met zijn familie en kwam nog zelden in de media. In 2001 onderging hij al eens een bypassoperatie en de jongste tijd sukkelde hij met zijn gezondheid. Vorige week werd hij met ernstige hart en nierproblemen opgenomen in het ziekenhuis. Daar overleed hij.
Toen hij in 1999 overnam van Georges Leekens was Robert Waseige de eerste Waalse bondscoach ooit. Hij begeleidde de Rode Duivels naar het EK 2000, waarvoor België als gastland automatisch geplaatst was. Zijn debuut werd de legendarische oefeninterland NederlandBelgië, die op 55 eindigde. Het EK zelf werd geen succes. België ging er in de eerste ronde al uit na
een flater van doelman Filip De Wilde in de derde groepsmatch tegen Turkije (02).
Waseige wist de Rode Duivels naar het WK 2002 te loodsen na twee barragematchen tegen Tsjechië. In Japan zou Waseige een stormachtig toernooi beleven. Aanleiding was het nieuws net voor de afreis dat Waseige na het WK opnieuw aan de slag zou gaan bij Standard. Waseige werd neergezet als een hypocriet en een leugenaar en dat kelderde zijn humeur. Het rommelde in de spelersgroep en de berichtgeving daarover wekte nog meer irritatie op. De relatie tussen Waseige en de media raakte verzuurd, spelers praatten niet meer met de pers en die reageerde door afwezig te blijven op de persconferentie van Waseige voor de 1/8ste finale tegen Brazilië. Waseiges biograaf JeanLouis Donnay was de enige journalist in de zaal.
Waseige kon in deze storm rekenen op de onvoorwaardelijke steun van Marc Wilmots. In de tweede ronde zouden de Rode Duivels zich opladen en een historische wedstrijd spelen tegen Brazilië. België kwam ijzersterk voor de dag tegen de latere wereldkampioen, maar zag om onduidelijke redenen een doelpunt van Marc Wilmots afgekeurd worden door scheidsrechter Peter Prendergast en het ging eruit (02). Het afgekeurde doelpunt van Wilmots is Belgisch voetbalerfgoed, de knappe prestatie tegen Brazilië een kleine revanche voor Waseige.
Drie keer Trainer van het Jaar
Robert Waseige was zestig jaar oud toen hij bondscoach werd en had daarvoor een rijke carrière als clubcoach achter de rug. Hij zou drie keer trainer zijn van Standard en Charleroi en werd drie keer verkozen tot Trainer van het Jaar (1985, 1994 en 1995). Waseige won één beker, in 1990 met zijn FC Luik, maar hij werd nooit landskampioen van België. Hij probeerde het ook in het buitenland, in 1996 bij Sporting Lissabon, maar dat was geen succes.
Waseige groeide op in Vottem, zag in zijn jeugd de bommen van de Tweede Wereldoorlog en kende als zoon van een mecanicien en een huismoeder de waarde van het geld. Op achtjarige leeftijd sloot Waseige zich aan bij Club Luik, dat altijd zijn grote liefde zou blijven. Hij was niet de snelste verdediger en moest dat compenseren met inzet, werkkracht en intelligentie. Zo dacht hij als voetballer eigenlijk al als een coach. Hij droomde als twintiger trouwens al van een trainerscarrière.
Bij Winterslag was hij even spelertrainer waarna hij definitief het trainersvak instapte. Hij loodste de club in drie jaar tijd van derde naar eerste klasse. In 1976 trok hij voor het eerst naar Standard, waarmee hij drie keer op rij derde werd in de competitie.
Luik in rouw
Tussen 1983 en 1992 coachte hij FC Luik en maakte van zijn moederclub een subtopper. In 1985 loodste hij FC Luik naar de derde plaats en een Europees ticket. Waseige werd verkozen tot Trainer van het Jaar. In 1990 won hij met Club Luik de Beker van België.
Benoit Thans voetbalde bij FC Luik vijf jaar onder de vleugels van Waseige. ‘Hij heeft me enorm geholpen in mijn carrière’, aldus Thans. ‘Hij kende zijn spelers van binnen en van buiten, verdiepte zich in hen als mens en wist hen te raken en te motiveren. Een wapen dat hij in de strijd gooide, was zijn gevoel voor humor. Hij was een intelligent en gevoelig man, maar kon ook hard zijn voor mij. Daar ben ik hem nog altijd dankbaar voor. Hij heeft me discipline bijgebracht. Ik ken hem en zijn familie heel goed, want ik ging met zijn zoon Frédéric naar school en later naar het leger. We hebben ook samen gevoetbald. Robert was
Als Franstalige bondscoach moest Waseige de pers ook in het Nederlands te woord staan. Dat leverde opmerkelijke uitdrukkingen op als ‘de ene dag is een speler geblesseerd, de andere dag is hij zo fris als een konijn op de plein’
net als ik een echte Luikenaar met een ongelooflijk hart voor FC Luik. Luik is nu in rouw. Voetbal was zijn passie en zijn liefde. Hij heeft ongelooflijke resultaten neergezet met FC Luik, als je dat afzet tegen het beperkte budget. Toen hij bondscoach was, was ik commentator. We hebben veel gepraat over voetbal. Hij wilde alles weten.’
Bij zijn eerste passage bij Charleroi (19921994) werd Waseige een tweede keer verkozen tot Trainer van het Jaar. Charleroi werd vierde, de beste prestatie in 25 jaar. Waseige zou Standard voor een tweede keer coachen en werd in 199495 vicekampioen op één punt van Anderlecht. Dat leverde hem zijn derde trofee op van Trainer van het Jaar. Na een weinig succesvolle zijsprong bij Sporting Lissabon en een tweede passage bij Charleroi werd Waseige in 1999 bondscoach, waar ook Vlaanderen hem leerde kennen. Als sindsdien ergens een konijn over een veld loopt, wordt onze eerste Waalse bondscoach in herinnering gebracht.