Inge Schelstraete
hoopvol.
Ze rockt niet, maar ze pakt des te meer. Ghosteen klinkt nog kaler dan Skeleton tree, maar zijn klanklandschappen zijn toch vreemd
Die kippenvelzang van ‘Body’, die Jayhawksgitaren in ‘Don’t know how to keep loving you’: in amper veertig minuten bezingt Jacklin sluipende twijfels, felle verwijten en nazinderende liefde.
Mark E. Smith is opgestaan uit de doden, en hij zingt (nou ja) tegenwoordig met een Iers accent! Postpunk met gitaren die soms brutaal galmen à la Duane Eddy: als je snel en prettig wakker moet worden, is dit dé plaat.
4. Billie Eilish, ‘When we all fall asleep, where do we go?’
Zeventienjarige meisjes hebben andere zorgen dan de verhitte of nostalgische fantasie van ouwe platenbazen. Eilish zet ze uiteen in intelligente songs die moeiteloos hiphop, electro en ukeleles bijeenbrengen.
5. Blackwave, ‘Are we still dreaming?’
Een schitterende geproduceerde, fluwelen laatavondplaat waarin gloedvolle soul schurkt tegen oldskool hiphop en zelfs de sample van Wim De Craene klinkt alsof hij uit LA komt.
6. Brihang, ‘Casco’
Als je bij veel mensen een snaar raakt met ‘Steentje’, mag je daar trots op zijn? De twijfels van Brihang, op een bedje van minimale toetsen, zijn ongelooflijk mooi en ontroerend.
7. Nilüfer Yanya, ‘Miss Universe’
Ze kan gitaar spelen als een van de Strokes, maar ook soulvolle house maken als ‘Baby blue’, en verpakt haar songs in een grappig sciencefictionhoorspel. Het wild woekerende talent van Yanya verblijdt al sinds de lente.
8. Reena Riot, ‘Nix’
Naomi Sijmons had een paar jaar nodig voor ze haar klank vond. Nu bestaat die uit fluisterende keyboards, felle gitaren en haar flexibele stem, maar dat klinkt nog maar als een begin.
9. Lizzo, ‘Cuz I love you’
De denderende gospel van een volle kerk uit de titelsong, de uitzinnige ‘whoops’ van de hit ‘Juice’: wij weten wel wat Prince hoorde in zijn stadsgenote Lizzo. Ze werkt het af met hilarische, compromisloze body positivity.
10. Kokoko!, ‘Fongola’
Synths en gitaren zijn duur in Kinshasa, dus maakt Kokoko! op jerrycans, tikmachines en binnenbanden een groezelige mix van metalen percussie en rudimentaire techno. Die is ruw maar aanstekelijker dan ebola.