Afgebrand op een klankbestand
Roddel en achterklap. Pesten op het werk. Kwalen van alle tijden. Geen campagne die er tegen opgewassen is. Geen mens die er nooit mee is geconfronteerd. Zelfs de Amerikaanse president ontsnapt er niet aan. Je mag van Trump denken wat je wilt, maar dit verdiende de man niet: op de Navotop uitgelachen worden door col lega’s, wereldleiders die nochtans zouden moeten weten dat er al voor minder een oorlog is begonnen. Het is maar te hopen dat Trudeau, Rutte, Johnson en Macron later niet om de verkeerde reden in de geschiedenisboekjes terechtkomen.
Wellicht dat zij zich al gauw hun kwaadsprekerig onderonsje beklaagden, maar spijt is wat de koe schijt. Alles was gefilmd en worldwide bekeken. De diep ontgoochelde, aangeslagen Trump achteraf: menselijk wrakhout. We gebruiken het woord hartverscheurend niet graag lichtzinnig, maar hier is het volkomen op zijn plaats. Een intens triest beeld was het, waarvan we zo dicht bij Kerstmis het liefste gespaard waren gebleven.
Ook Bart De Wever, de Antwerpse burgemeester, tevens NVAvoorzitter, hield het ternauwernood droog toen hij op tv zag wat er zich daar in Londen had afgespeeld. De beelden raakten hem midscheeps. Hij herkende zich immers al te goed in Donald Trump die pootje werd gelapt. Ook hij was immers zeer recent het slachtoffer geweest van een afluisterschandaal. Of beter gezegd: van de afluistering van een schandalig gesprek, waarvan de rest van de wereld gelukkig – nog – niet op de hoogte was gebracht. Ook De Wever was door collega’s beschimpt en geridiculiseerd. Ook hij had het niet zien aankomen.
Boven klets en lasterpraatjes verhe ven, had hij zich altijd gewaand. Tot hij dus die morgen zijn kantoor op het Schoon Verdiep in Antwerpen binnenzeilde en hij tussen zijn mailberichten een link naar een klankbestandje had aangetroffen. Afzender: anoniem. Maker van het mp3’tje: ook anoniem. Tijd en plaats van de opname: onbekend. Maar de stemmen – een viertal – herkende de voorzitter natuurlijk wel. Het waren onmiskenbaar partijgenoten.
Naarmate De Wever het gesprek beluisterde tussen de heren (er was geen vrouw in het gezelschap, en als er wel een bij was, dan hield ze wijselijk haar mond), werd zijn gezicht grauwer, kromp zijn hart, zakte hij steeds dieper weg in zijn stoel. Na afloop trok hij de overgordijnen dicht en bleef hij nog lang in het donker voor zich uit zitten staren.
Er wordt de laatste tijd al weleens beweerd dat Bart De Wever wat vermoeid oogt, dat zijn strijdvaardigheid zoek lijkt. Met wat de voorzitter hier te horen kreeg, zou het een wonder zijn als hij niet nóg cynischer gestemd raakte over de onnozelheid van de menselijke soort en de zinloosheid van al ons streven.
De opname begon nochtans vrij beschaafd. Met lofbetuigingen. ‘Een zeer capabele persoon, communicatief heel vaardig’, zei een van de stemmen.
‘Absoluut’, trad iemand anders bij. ‘Présence, strateeg, slaagt er tenminste in om de dingen te laten bewegen. Ik geef het niet graag toe, maar hij zou een uitstekende premier zijn.’
Tot op dit punt had De Wever er nog rekening mee gehouden dat zijn partijgenoten het over hem hadden, maar van die illusie werd hij verlost toen iemand er bewonderend aan toevoegde dat ‘de informateur beter Nederlands spreekt dan Di Rupo en Michel samen’.
Bart begreep niet dat er mensen konden bestaan die zo weinig inzicht hadden in de sinistere bedoelingen van Paul Magnette. Al moest hij toegeven dat die dekselse socialist hem wel had klemgereden in zijn eigen strategie: paarsgroen doen mislukken om de PS vervolgens naar zijn pijpen te laten dansen in paarsgeel. Nu was het voorlopig geelniks en bleef het afwachten wat Magnette maandag bij de koning zou gaan vertellen. En hoe de kwast in Laken daarop zou reageren.
‘De koning?’, viel de mp3 in. ‘Die wil niet anders dan dat de NVA er bij is.’
‘Zolang we niet over confederalisme beginnen.’
‘Normaal. Die mens wil ook zijn winkel bijeenhouden, hé.’
‘Pas op, geen kwaaie gast, Filip. Ik zou dat als Vlaamsnationalist eigenlijk niet mogen zeggen, maar hij doet dat goed.’
‘En zijn vrouw is een héél sympathieke.’
‘Dat heeft er nu toch werkelijk nìks mee te maken, Weyts!’
‘Nee, maar toch.’
‘Het wordt tijd dat den Bart eindelijk eens bougeert.’
De Wever spitste zijn oren. Het ging over hem, veel interessanter kon het niet worden.
‘Den Bart wordt geen moment te vroeg wakker’, meende iemand van het gezelschap, die verder weinig fiducie scheen te hebben in een goede afloop. ‘Maar wat hij nu ook nog probeert, hij is te laat. Ofwel trekt Magnette de blauwen en misschien zelfs de tjeven over de streep. Dan wordt het een federale regering zonder de NVA. Ofwel komen er nieuwe verkiezingen.’
De laatste twee woorden zorgden even voor een koude, onheilspellende
Er wordt de laatste tijd al weleens beweerd dat Bart De Wever dat zijn strijdvaardigheid zoek lijkt.
stilte, zowel in het kantoor van de voorzitter als bij de heren op de tape die plotsklaps allemaal tegelijk peinzend in hun haar leken te staan krabben.
‘Allez mannen, zeg nu nog eens iets’, blafte De Wever naar zijn computer.
Het was alsof ze hem aan de andere kant van het internet hadden gehoord.
‘Ja, den Bart. Als je hem nog eens ziet, is het met een eierschelp op zijn hoofd.’
‘Gelijk Calimero?’
‘Já, Weyts.’
‘Hoelang zou hij nog voorzitter wiloogt,
len blijven?’, dorst een ander zich hardop af te vragen.
‘Willen of mogen? Dat hangt af van den Theo, hé.’
Hard gelach.
‘Den Theo zou het wel weten. Le bruit des bottes, hij is daar niet vies van.’
Harder gelach.
‘Den Theo doet zijn goesting. Maar den Bart? Hij hééft het precies niet meer. Wat denkt gij, Weyts?’
Op dat moment gooide de voorzitter een schoen naar zijn computer, trok de overgordijnen dicht en staarde een uurtje of daaromtrent in stilte voor zich uit. Kort daarna kon hij het toch niet laten om toch tenminste die ene persoon te interpelleren die op de mp3 bij naam was genoemd.
‘Ben, wordt er in het partijbestuur soms nog eens iets positiefs over mij verteld?’
Weyts moet daar vooraf over nagedacht hebben, want zijn antwoord kwam er zonder de geringste aarzeling uit: ‘Parbleu! ’t Zal wel zijn, leider. Dat gij altijd schone kostuums draagt, bijvoorbeeld. Enfin, speciale.’
De Wever begreep niet dat er mensen konden bestaan die zo weinig inzicht hadden in de sinistere bedoelingen van Paul Magnette
Wie? Hoogleraar en lerarenopleider aan de Faculteit Letteren (KU Leuven).
Wat? Experts zijn het nu al eens over de concrete maatregelen die nodig zijn om het leesniveau op te krikken. Laten we die dan ook invoeren.