Ik had vanmorgen een klimaatcrisis

Het is intussen drie jaar geleden dat ik leerde over tipping points. Voor wie die nog niet kent: vanaf een bepaald moment zal de opwarming van de aarde zichzelf gaan versterken. Het is niet duidelijk wanneer, maar wel dat, als we het zover laten komen, de gevolgen verwoestend en onomkeerbaar zullen zijn.

Het is twee jaar geleden dat ik in Bonn leerde hoe het er op een klimaattop aan toe gaat – traag. Het is één jaar geleden dat de Vlaamse politici me ontgoochelden op de klimaattop in Katowice, omdat België niet kon toetreden tot een High Ambition Coalition. Op diezelfde top riep Greta Thunberg politici wereldwijd ter verantwoording, omdat de toekomst van jongeren en van toekomstige generaties in gevaar is.

Het is bijna elf maanden geleden dat ook in Vlaanderen voor het eerst duizenden jonge mensen op straat kwamen. Het is tien maanden geleden dat we de grootste coalitie van milieuorganisaties, vakbonden, jongerenorganisaties, studenten en bedrijven aan het publiek voorstelden. Het is negen maanden geleden dat de grondwet níét gewijzigd werd om een sterke klimaatwet voor te bereiden. Het is zeven maanden geleden dat we 267.617 mandaten voor een krachtig klimaatbeleid overhandigden aan alle politieke partijen. En zes maanden en twintig dagen dat Vlaanderen een ander signaal gaf.

De drie hittegolven van deze zomer liggen intussen ook zo’n vier maanden achter ons, maar de 716 Belgen méér die volgens de statistieken zijn overleden door de warmte, zijn nog altijd dood. Ongeveer twee maanden geleden begonnen in OostAfrika overstromingen die 3 miljoen mensen treffen. 3 miljoen. Mensen. In een regio die al geteisterd werd door hongersnoden en die nu dus opnieuw 20.000 ton gewas verliest.

Drie weken geleden stroomde het parlement van Venetië over, twee minuten nadat een klimaatwet was afgevoerd. Ironischer wordt het niet. En normaal kan ik wat ironie wel smaken.

Maar vandaag kreeg ik een klimaatcrisis. Want ik had drie jaar geleden al reden om te panikeren toen ik van de tipping points hoorde. En nu nog meer. De wetenschap is intussen nóg duidelijker geworden en we voelen de gevolgen van de klimaatverandering nog meer.

Politici kiezen om de ogen te sluiten. Ondanks alle wetenschap. Ondanks alle waarneembare gebeurtenissen. Ondanks alle manifestaties, mandaten en rechtszaken. Ondanks het feit dat velen van hen zelf kinderen hebben.

Nog steeds zijn er politici die de aandacht afleiden, die mensen sussen met de boodschap dat het allemaal wel in orde komt met dat klimaat. Dat een technologisch mirakel een uitweg zal bieden uit de angstaanjagende scenario’s die ons te wachten staan, terwijl zelfs de meest voorzichtige projecties rekening houden met technologieën die nog niet levensvatbaar zijn, en er al jarenlang gezocht wordt naar manieren om CO2 uit de atmosfeer te halen.

Er zijn zelfs mensen die geloven dat de ‘klimaathysterie’ een soort

Ik had drie jaar geleden al reden om te panikeren, en nu nog meer

van complot is van een groene maffia die het systeem wil omverwerpen om ... Om wat eigenlijk? Wie zou er baat bij kunnen hebben om mensen over de hele wereld te confronteren met een diepe essentiële crisis als die niet zou bestaan? En wie zou daartoe in staat zijn? Wie zou, tegen álle dominante economische belangen in, wereldleiders en miljoenen mensen kunnen overtuigen van een fictieve crisis? Niemand. Ze. Is. Niet. Fictief. En mijn klimaatcrisis ook niet. Wenend zat ik aan de keukentafel. Zoekend naar lichtpunten. Zoekend naar het vertrouwen dat ook wij een kind op de wereld mogen zetten, in een wereld die steeds dichter bij de rand komt.

Ik zoek nog even verder, maar mag ik dan wat vragen? Willen jullie meedoen? Willen jullie op 8 december mee komen naar de kring op de kleine ring? Willen we nog een keer proberen?

HERLINDE BAEYENS OudVNjongerenvertegenwoordiger voor duurzame ontwikkeling van de Vlaamse Jeugdraad, en bestuurslid en woordvoerder van Sign for my Future.