Waarom Dolly Parton zo populair blijft
Suikerspin als tegengif voor een zure wereld
Een enorme boezem, enorme nepjuwelen, een enorme platinablonde suikerspinpruik, enorme valse nagels en enorm strakke kleren. Dat is Dolly Parton in een enorme notendop. ‘Het kost verdorie veel geld om er zo goedkoop uit te zien’, grapte ze ooit zelf, want met haar kun je lachen, en die grap typeert haar helemaal: ze verloochent haar eenvoudige komaf niet. Ze koketteert er zelfs mee: een replica van het houten berghutje waarin ze met haar analfabete ouders en haar elf zussen en broers opgroeide, staat opgesteld in het pretpark Dollywood, dat ze liet aanleggen in haar geboortestadje Pigeon Forge, in de Great Smokey Mountains van de staat Tennessee. Dat bedevaartsoord lokt meer bezoekers dan Graceland.
Parton groeide dus op in donkere armoede. Als kind deelde ze het bed met haar jongere zussen. ‘Ik was altijd blij als er eentje in bed plaste’, is nog zo’n grap van haar. ‘Dan hadden we het tenminste eventjes warm.’
Onbeschrijfelijk slecht
Die tijd ligt al even achter haar. Ze heeft sinds halverwege de jaren 70 meer dan honderd miljoen platen verkocht, en had wereldhits met onder meer ‘Jolene’ en ‘Two doors down’. Ze stond bovendien haar mannetje tegen de haaien in de muziekbusiness, zelfs tegen Colonel Parker, de beruchte manager van Elvis Presley. Die wou de helft van de auteursrechten overkopen van een liedje van haar, dat Elvis wou zingen. ‘I will always love you’, heette het. Ze weigerde, en bijna twintig jaar later leverde de versie van Whitney Houston haar miljoenen op.
Het vreemde aan Parton, toch een van de minst vernieuwende countrysterren van de voorbije halve eeuw, is dat ze impact blijft hebben op jongere generaties muzikanten (geen Taylor Swift zonder Parton) en op jongere generaties in het algemeen. Jongvolwassenen kennen haar als de meter van Hannah Montana in de gelijknamige tvreeks – Miley Cyrus is overigens ook in het echte leven haar metekind. En het jonge grut dat haar nog niet kende, zal haar nu leren kennen. Ze zingt mee op een cover van John Hiatts ‘Have a little faith in me’, met de hippe Zweedse EDMjongens van Galantis (Tomorrowlandmuziek, boomer!). En op Netflix staat sinds kort Heartstrings, een fictiereeks waarvan elke aflevering is gebaseerd op een lied van haar. Dolly doet zelf bij elke aflevering een melige intro, en acteert soms ook mee. Heartstrings is onbeschrijflijk slecht, maar naar verluidt populair. ‘Het is gewoon heilzaam en ontspannend’, zei ze er zelf over in de L. A. Times. ‘Mooie, simpele verhaaltjes over de dingen die mensen bezighouden, wat er in de buitenwereld ook gebeurt.’ Als inspiratiebron noemt ze Little house on the prairie. U bent gewaarschuwd.
Verdoken lesbienne
Dat brave, vriendelijke en onschadelijke imago is al een halve eeuw Partons handelsmerk. Ze laat zich nooit op een politieke uitspraak betrappen (zelfs Hillary Clinton steunen durfde ze niet), en hoewel ze in twee feministische films speelde (9 to 5 en Steel magnolias) weigert ze zichzelf een feministe te noemen – ze houdt het bij platitudes als ‘ik steun alle vrouwen’. Volgens sommigen is
ze bovendien een verdoken lesbienne: haar echtgenoot is al decennialang niet meer in het openbaar verschenen, op tournee is ze steevast vergezeld door haar ‘beste vriendin’.
Volgens de Amerikaanse radiopresentator Jad Abumrad, die zopas de negendelige podcast Dolly Parton’s America heeft gemaakt, is net die schroom om kant te kiezen of mensen te schofferen haar aantrekkingskracht. ‘In deze gepolariseerde tijden biedt zo iemand houvast, ze verbindt mensen’, zei hij aan The Guardian. Abumrad woonde in 2016 een concert van Parton bij, en de sfeer deed hem denken aan een ander evenement dat hij kort voordien meemaakte: een pausbezoek. Een beetje overtrokken, zeker als je weet hoe Parton zelf haar terughoudendheid verklaart. ‘Als ik ideologisch stelling inneem, in welke richting ook, dan schoffeer ik altijd de helft van mijn publiek’, zei ze in The Guar
‘Als ik ideologisch stelling inneem, in welke richting ook, dan schoffeer ik altijd de helft van mijn publiek’
dian. ‘Dat zou me veel geld kunnen kosten. Denk maar aan wat Dixie Chicks overkwam.’ Het countryensemble Dixie Chicks sprak zich in 2003 openlijk uit tegen de Golfoorlog, waarna de groep jarenlang werd geboycot in de Amerikaanse media en publieke opinie.
Parton waakt dus als een kloek over haar imago en buit het uit waar het kan. Ook nu de modewereld haar stijl, of het gebrek daaraan, heeft ontdekt. Van Shrimps via Moschino tot Gucci, allemaal hebben ze in recente collecties een ode aan haar gebracht, Gucci zelfs met haar portret op de rug van een jeansjasje. Dat heeft haar op ideeën gebracht. Een eigen parfumlijn had ze al, binnenkort komen haar eerste collecties kleren, (nep)juwelen en accessoires op de markt. Zolang ze maar geen suikerspinpruiken op de markt brengt, horen we u zeggen. Natuurlijk doet ze dat wel: platinablonde.
DOLLY PARTON
Dat het verhaal een redelijke aanloop neemt zodat je hun doen leert kennen voordat ze in een ander lijf rondlopen, helpt om DeVito te zien terwijl je naar The Rock kijkt. Bovendien lijkt het erop dat de makers zich hebben afgevraagd wat aan Jumanji: Welcome to the jungle beter kon, om dat dan op deze sequel toe te passen. De karakters van de jongelui komen bijvoorbeeld met meer nuance in beeld.
Leert het spel hun een lesje in empathie? Door verschillende ogen ziet de wereld er anders uit. Al moeten we er ook niet te veel in willen zoeken. Jumanji: The next level is bovenal een absurde komedie die om pure fun draait.