Elke avond ‘kapot moe’
Als alles goed gaat, rondt Hekmatullah Arabkhel (18) uit Afghanistan in juni volgend jaar zijn tweejarige beroepsopleiding tot schilder af.
Wanneer hij afgestudeerd is, hoopt de Afghaanse vluchteling Hekmatullah Arabkhel aan de slag te kunnen blijven bij het Mechelse schildersbedrijf waar hij nu stage loopt. ‘In het begin ben ik een paar keer te laat gekomen, maar nu gaat het goed. Mijn baas, Pieter, zegt dat ik behulpzaam ben en dat ik goed luister. Als ik iets fout doe, verbetert hij mij. Een rechte lijn aanhouden, silicone spuiten … Schilderen is best moeilijk. Maar mijn leerkracht zegt dat ik al veel heb bijgeleerd en dat ik vooruitgang maak.’
Twee dagen per week volgt Hekmatullah theorieles op school, de drie andere dagen werkt hij voor het bedrijf. ‘Wij zijn met z’n vieren in het bedrijf’, vertelt hij. ‘Als we veel werk hebben, vragen we aan enkele Polen om ons te helpen. Mijn baas is een machine. In twee dagen tijd schilderen we een volledig huis. ’s Avonds ben ik kapot moe.’
Toen Hekmatullah hier als veertienjarige alleen aankwam, in 2015, wilde hij eerst niet van school weten. ‘De school boeide mij niet’, zegt hij. ‘Ik zat de hele tijd te slapen in de Okanklas. Ik wilde niet leren. Pas toen ik een positieve asielbeslissing kreeg, begon ik de school belangrijk te vinden.’
Altijd alles moeten vragen
Hekmatullah kon bij een pleeggezin in Mechelen intrekken en schreef zich in aan het CLW van de Technische Scholen Mechelen. Daar volgde hij eerst automechanica. ‘Dat was kapot moeilijk’, zegt hij. ‘Ik ben in Afghanistan nooit naar school geweest. Ik heb nooit met een computer gewerkt. Ik moest altijd aan de leerkracht vragen: hoe werkt dat?’
Daarna volgde hij een maand de opleiding voor logistiek verzorger in zorginstellingen. ‘Maar de hele dag oude mensen eten en pilletjes geven, was niets voor mij. Vrienden van mij zaten in de schildersopleiding en raadden me aan om dat dan maar te proberen. Dat deed ik wél meteen graag.’
Nu probeert Hekmatullah andere vrienden te overtuigen om naar school te blijven gaan, wanneer ze willen afhaken. ‘Ik heb een vriend die graag professioneel cricket zou spelen. Dat is zijn grote droom. Dan zeg ik hem dat die droom door een stomme blessure snel kapot kan gaan, en dat hij eerst moet afstuderen, om iets in handen te hebben.’
‘Pas toen ik een positieve asielbeslissing kreeg, begon ik de school belangrijk te vinden’
HEKMATULLAH ARABKHEL Leerlingschilder