Pizza eten in de Sixtijnse Kapel

Anthony Hopkins en Jonathan Pryce zijn paus Benedictus XVI en toekomstig paus Franciscus I in een hoogmis van compromis.

‘Ik wil niet langer een verkoper zijn van een product dat ik niet lan ger kan verdedigen.’ Kardinaal Jorge Mario Bergoglio zakte af van Buenos Aires naar het Vaticaan om zijn ontslag in te dienen bij paus Benedictus XVI. Enkele gesprekken later wordt hij ver kozen tot paus Franciscus.

Wat was er in godsnaam gebeurd? Dat was voer voor speculatie voor scenarist An thony McCarten, die zich specialiseerde in biografische films over beroemdheden (The theory of everything, Darkest hour, Bohemian rhapsody). Anthony Hopkins is perfect gecast als Benedic tus, de kil overkomende, oer conservatieve ‘rottweiler van God’. Verrassender is hoe in zijn hart laat kijken en twijfel toelaat. Maar het is vooral Jonathan Pryce die de show steelt. Schitterend. De twee lijken soms ook akelig hard op het bestaande duo.

Deze film is op z’n sterkst wanneer hij de pausen als

Samen naar ArgentiniëDuitsland kijken op het WK. mensen toont, pizza etend in de Kamer der Tranen, de sacristie van de Sixtijnse Kapel. De paus draagt een sporthorloge, maar hij heeft eigenlijk ‘een spiritueel hoorapparaat nodig’. Het Vaticaan ligt onder vuur met een financieel schandaal, om nog te zwijgen van het kindermisbruik in de Kerk.

Dat laatste komt aan bod, maar slechts minimaal. Deze film kiest de kant van de machthebbers, en soms lijken de twee leiders er wel erg goed van af te komen.

Regisseur Fernando Meirelles maakt wel meer bizarre keuzes. Was de regisseur van Cidade de deus wel de beste evangelist voor deze film? Hij lijkt eraan te twijfelen dat goed geschreven dialogen tussen twee topacteurs volstaan. Zijn extreem lelijke closeups verraden dat de film bedoeld is voor Netflix, ook al komt hij eerst nog even uit in de cinema.

Erger zijn de zwartwitte flashbacks die vertellen hoe ook Franciscus niet bepaald een heilige was in zijn verleden. Zo ontstaat het beeld dat ook Franciscus iemand is die heeft geleerd om water bij de wijn te doen – en dat compromissen het geweten kwellen, meer dan hijzelf durft toe te geven. Laat ons vergevingsgezind zijn, want deze film is te entertainend voor een plekje in de hel, met dank aan gezegende humor en twee topacteurs.