Barack Obama, cultuurinfluencer

S tel je voor dat een (oud)ministerpresident van Vlaanderen zijn bereik op Twitter durft te gebruiken om ons zijn favoriete lectuur van 2019 aan te bevelen. In de huidige politieke constellatie lijkt dat niet meteen een briljant idee. ‘Boeken lezen? Eerst een regering vormen, ja!’ Achter elke titel zou men een boodschap zoeken. Een slinkse poging tot coalitie of canonvorming. Betutteling. De Grote Leider die zijn Volk leert lezen. (En heeft hij dat wel allemaal zelf gelezen? Graag een factcheck.)

Dat soort bedenkingen maken we niet als Barack Obama zijn jaarlijkse lijstje met favoriete boeken de wereld in tweet. De oudpresident van de VS is erin geslaagd een plek hoog boven de mêlee te veroveren. Dat is niet zo moeilijk; aan de andere kant van het Amerikaanse politieke spectrum gaapt het analfabetisme dat gecamoufleerd is met oneliners. Obama’s opvolger doet niet aan boeken, behalve als ze schaamteloos zijn lof zingen.

Obama kan zich dus opwerpen als een cultuurinfluencer. Hij gebruikt zijn reputatie meesterlijk om de betere boeken op de kaart te zetten. Hij maakt geen steriele keuzes. Hij verkiest literatuur zonder compromissen en nonfictie met actuele relevantie. (Alsof hij hier het werk van pakweg Koen Sels, Dominique De Groen, Charlotte Van den Broeck en Bart Van Loo zou aanbevelen.) Hij heeft 111 miljoen volgers – als zelfs maar een fractie van een fractie van die mensen naar de boekhandel stappen, heeft elke geciteerde auteur een bestseller te pakken.

Dat doet dromen, maar het heeft toch ook wat van een nachtmerrie. De reacties op Twitter zijn behoorlijk BondZonderNaams: de oudpresident wordt vereerd als het laatste baken van de beschaving. Duimen en hartjes alom. Over de boeken valt nauwelijks een woord.

Misschien is het dus maar best dat onze politici geen leestips geven. Schaapachtige verering kunnen we missen als kiespijn, zelfs als het over het betere boek gaat.

Duimen en hartjes alom. Over de inhoud van Obama’s lijstjes valt nauwelijks een woord