Queers op een queeste
De award voor de beste queer tvserie van het decennium reiken we bij dezen uit aan ‘Pose’. Die voor de meest queer serie ook, want nooit eerder speelden zoveel transacteurs samen in een reeks. Je kunt er alleen maar van houden.
Het voorbije decennium was een festijn voor queers op het scherm (zie kader). Van films als Carol, Call be my your name en Girl tot series als Please like me, Orange is the new black en Transparent: holebi’s en transgenders waren zichtbaarder dan ooit op het scherm. Maar als wij u één serie mogen aanraden, dan Pose: een fabuleuze reeks over de New Yorkse lgbtqscene, gecreëerd door wonderboy Ryan Murphy (The politician, Glee, American horror story), waarvan de eerste twee seizoenen te zien zijn op Netflix.
Pose draait om de ballroomscene in de jaren 80. Jonge, arme queers, vooral zwart en latino, organiseren ‘balls’ als tegenhanger van de highsocietyfeesten waarop ze niet welkom zijn. De documentaire Paris is burning uit 1990 (ook op Netflix) gaf al een inkijk, maar Pose is de eerste fictiereeks over het ballroomfenomeen, waar gays en transgenders elkaar vinden in hun queeste naar liefde, troost en erkenning.
Nu denkt u misschien: ik ben hetero, welke voeling heb ik met de trubbels van een zwarte transgender met hiv uit het New York van de ruige jaren 80? Wel, laat u niet afschrikken: Pose is gemaakt met zoveel empathie, humor en oog voor schoonheid dat je niet anders kunt dan verliefd te worden op de ballroomscene, met haar dragperformances, virtuoze vogueing en categories die de catwalks van modeshows parodieerden (‘haute couture in veren!’), waarin queers in alle vrijheid en onder luid gejuich hun elegantie en vrouwelijkheid konden exploreren.
Glazen plafond
Voor zijn rol als ceremoniemeester Pray Tell won Billy Porter de Emmy voor beste acteur in een dramareeks – als eerste openlijk homoseksuele man. Dubbel en dik verdiend, want het is heerlijk om te zien hoe hij Pray Tell neerzet als uiterst flamboyante mc en daarna als doodsbange, kwetsbare hivpatiënt – beide kanten komen samen in zijn meesterlijke speech in seizoen twee, op alweer een begrafenis van een aidsdode.
Al is het toch een tikje jammer dat met Porter net een van de weinige cisgender acteurs een prijs wint, want zowat alle transrollen uit Pose worden vertolkt door acteurs die zelf trans zijn. De twee sterren zijn voor ons toch Mj Rodriguez (Blanca) en Indya Moore (Angel): twee jonge translatina’s die zelf ervaring hebben in ballroom en wegvluchtten van huis, waarbij Moore zich nu omschrijft als nonbinair en Rodriguez als vrouw.
Zij, en hun personages, doen je hart smelten. Wanneer Blanca te horen krijgt dat ze hiv heeft, sticht ze haar eigen chosen family: the house of Evangelista. Een safe space waarin ze andere kwetsbare queers onder haar vleugels neemt. Blanca is de goedheid zelve, een moeder zoals je er iedereen eentje toewenst. Een engel, met een trauma weliswaar.
Madonna
De bloedmooie Angel verdient in seizoen één, dat zich afspeelt in de angstige aidsjaren 80, nog de kost als sekswerker op de pier en bij peepshows. Maar in het tweede seizoen, in 1990, doorbreekt ze als eerste zwarte transvrouw het glazen plafond. Angel schopt het tot fotomodel bij de glossy’s waaraan de ballroomscene zich altijd zo spiegelde – zie vogueing, ontstaan door modellenposes uit Vogue aan elkaar te smeden tot spectaculaire choreografieën.
Seizoen twee draait om de plotse ontdekking van vogueing, als Madonna het de mainstream in loodst met haar gelijknamige hit.
Maar het succes heeft ook een keerzijde. Mothers zoals Blanca zijn sceptisch: ‘Onze subcultuur mag geen toeristenattractie worden. Ballroom draait vooral om familie.’
Wie iets wil bijleren over queer history, of wie gewoon wil genieten van bonte ballrooms, de muziek uit de jaren 80 en 90 of zich wil vergapen aan de outfits waarin iedereen – zelfs op de begrafenissen – rondparadeert, mag Pose niet missen. Dat ook transpersonen meewerkten aan het scenario voel je aan alle verhaallijnen, die de levensbelangrijke angsten en ambities van de ballroomcommunity zo mooi vormgeven. Om het met de ultrakorte intro van de reeks te zeggen: ‘Live. Work. Pose!’ Pose. Op Netflix ¨¨¨¨è
‘Pose’ is gemaakt met zoveel empathie, humor en oog voor schoonheid dat je niet anders kunt dan verliefd te worden op de ballroomscene