Een nieuwjaarsbrief
Lieve Flore, Ik weet niet of je al beseft wie ik ben. Ik ben die vrouw die een beetje op je moeder lijkt, maar slechts af en toe opduikt. Meestal probeer ik je met alle macht aan het lachen te brengen. Geen idee of je dat amusant vindt of irritant – ik weet niet of je gewaarwordingen überhaupt al verder gaan dan honger, kou of pijn, maar ik meen toch te bemerken dat je al een gevoel voor humor hebt. In elk geval, ik ben je tante, en tevens je doopmeter. Kiekeboe!
De dag waarop jij geboren werd, was voor mij de belangrijkste dag van 2019. Ik heb zelf geen kinderen, jij en je zussen komen het dichtst in de buurt. De paar nachten dat ik ben blijven slapen naast je babybedje hebben mij een enorme bewondering opgeleverd voor je ouders. Ik was na één nacht oplopen en tutjes geven al compleet kapot, zij deden het constant, maandenlang. Ouder zijn, je moet het maar willen. Dan vind ik een petekind, eerlijk gezegd, toch een betere regeling. Verantwoordelijkheid ad interim.
Dit is mijn eerste Nieuwjaar als meter. Je hebt waarschijnlijk voor mij een tekening gekladderd bij de onthaalmoeder, en als ik je moeder een beetje ken, heeft ze een versje geschreven dat ze met een zacht stemmetje zal voorlezen terwijl jij de bijbehorende gebaartjes maakt. Je nieuwjaarsbrief. Als ik mezelf een beetje ken, zal mijn gemoed volschieten, en zal ik snotterend je cadeau overhandigen – een doos luiers en een blik poedermelk, net wat je wou.
Aangezien ik niet veel voorstel als suikertante zal mijn bijdrage aan jouw kleine leven voornamelijk bestaan uit het delen van een paar verhalen die ik heb opgelopen in mijn intussen 34 jaar op deze aardklomp. Dus schreef ik voor jou ook een nieuwjaarsbrief.
Toen ik deze brief begon te bedenken, had ik allerlei advies in gedachten, het meeste ervan volledig onaangepast aan je leeftijd. Ik wou je vertellen dat liefdesverdriet uiteindelijk geneest. Dat je altijd bij mij mag komen uithuilen als iemand je hart breekt. Ik wou je vertellen dat je je nooit hoeft te schamen over je eigen lichaam, je okselhaar, je zogezegd dikke bovenarmen of heupen of buik of wat dan ook. Dat je je nooit moet laten vertellen dat je iets niet kunt omdat je een meisje bent.
Maar goed, je bent nog geen tien maanden oud, in het komende jaar zul je nog niet al te veel hebben aan liefdesadvies of feminisme. Overigens, wie ben ik om een emmer vol ongevraagde raad over je heen te gieten? Het is niet alsof ik het leven al ontcijferd heb. Ik mag hier dan wel al een paar decennia langer rondlopen dan jij, maar ik ben geenszins de alwetende toverfee die weet hoe je een pompoen in een paardenkoets verandert, of zelfs maar in soep.
Ik heb nochtans al veel dingen geprobeerd. Yoga. Kunst. Joggen. Mindfulness. Alcohol. Kleine roze pilletjes. Kleine witte pilletjes. Liefde. Slapen. Reizen. Succes. Dingen waarvan ik dacht dat ze mij gelukkig zouden maken. Toch voel ik me nog steeds een toerist in mijn eigen brein, ik kan de verkeersborden niet lezen. Iemand anders advies geven is het laatste wat ik moet doen, lijkt me.
Maar er is wel iets wat ik je zou willen vertellen. Het leven, Flore, is een aaneenschakeling van dagen. Je staat op, er is een dag. Als je geluk hebt, is er daarna nog een dag, en nog een dag, enzovoort. Nu. Sommige dagen zijn goed. Andere dagen niet. Waarom? Niemand die het weet. Maar wat ik wel weet, is dat de slechte dagen nooit blijven duren. De goede ook niet, maar dat is een ander verhaal. De truc is om door de dagen te raken. Op de goede dagen leef je. Op de slechte dagen houd je jezelf in leven voor de goede dagen. Dat is het. Dat is alles wat ik weet.
Voor 2020 wens ik je zoveel mogelijk goede dagen, al snap ik niet zo goed wat dat op jouw leeftijd betekent. Een volle maag, een propere pamper, warme voetjes. You are a child of the universe. Alle atomen van het hele universum maakten een plaatsje waar jij precies in past. Welkom! Ik hoop dat je schaamteloos gelukkig wordt, de wereld heeft gelukkige mensen nodig.
Vanwege je doopmeter, Nele.
Merchtem, 1 januari 2020.
Ik voel me nog steeds een toerist in mijn eigen brein, ik kan de verkeersborden niet lezen. Iemand anders advies geven is het laatste wat ik moet doen, lijkt me