Voor altijd ‘special’, nooit meer bij de ‘forces’
‘Never surrender’ was het motto van Nele Tahon (19782020), die gisteren 42 geworden zou zijn. Bij de Special Forces was de legerofficier thuisgekomen, in ‘Fly’ van Kamp Waes vond ze een boezemvriend. ‘Zij liep waar anderen stapten’, typeert broer Roel haar. Tot kanker haar inhaalde. MARJAN JUSTAERT
SCHAARBEEK I ‘Lief lijf. We heb ben onlangs ontdekt dat jij en ik ten oorlog trekken. Een monster genaamd kanker is erin geslaagd om ons aan te vallen. Dat stond niet op de agenda, maar nu het toch gebeurd is, moeten we een battle plan opstellen om het te ver slaan!’
Het is volop zomer wanneer de Leuvense Nele Tahon in juli 2018 haar blog ‘life is curious’ start. Een week voordien is bij haar baarmoederhalskanker vastge steld. Ze is op dat moment 40 jaar, blaakt van levenslust en arbeids vreugde. Zo’n anderhalf jaar eer der is de legerofficier ‘thuisgeko men’ bij de Special Forces, waar ze de (zonder uitzondering manne lijke) operatoren administratief en logistiek ondersteunt.
‘Ik heb hier niet voor gekozen’, schrijft Tahon uit op haar blog. Maar ze wil al haar krachten ge bruiken om de strijd te winnen.
‘One team, one mission’, klinkt het combattief. En – haar levensmotto
van vóór ze in het leger zat: ‘Never surrender.’
Een jaar lang zal ze bloggen over haar ziekte. In het Engels. Openhartig, positief en planmatig. Alsof de strijd een complexe buitenlandse missie en de kanker haar vijand is. Haar blog is een logboek van diagnoses, kansen, plannen en vooral van haar mentale kracht. Worstcasescenario’s worden sec vermeld, maar zijn voor Tahon geen optie. Als plan A niet werkt, schakelt ze over op plan B, en anders treedt plan C in werking.
‘Nele ging altijd recht op haar doel af, dat had ze al als kind. Ze gaf nooit op’, vertelt haar drie jaar oudere broer Roel Tahon. Hij glimlacht. ‘Voor ons, haar omgeving, was dat niet altijd gemakkelijk. Want als Nele iets in haar hoofd had, sleurde ze je mee. Ze was heel direct. Dat leidde wel eens tot ruzies. Maar ze was ook warm, sociaal, krachtig en ondernemend. En Jezus, wat kon ze feesten! Ooit heeft ze de bakker van KesselLo – een beer van een vent, die naar verluidt best wat kon verzetten – zodanig onder tafel gedronken dat hij zijn zaak de volgende dag dicht moest houden!
(lacht, wordt dan weer stil) Dat zei ze me nog, op het einde, een beetje verwijtend zelfs: “Jij kunt nog verder feesten. Ik niet meer”.’
Roze cava
In juni 2019 post Tahon haar laatste blog onder de titel ‘Jippy
yeay another chemo day!’. Ze heeft nog vier rondjes te gaan, vertelt ze. Maar er is ook slechter nieuws: een infectie, een nieuwe katheder. Tonen de eerste foto’s nog een fitte vrouw met lange blonde haren, dan zijn de laatste beelden vooral stillevens van een ooit te kraken fles roze cava of van haar racefiets die stof ligt te vergaren. Er zijn ook veel selfies, met familie, vriendinnen en collega’s uit het leger. De categorieën vallen voor een groot deel samen, vertelt haar broer.
Ze zijn altijd close geweest, Roel en Nele Tahon. Al heeft hij nooit beseft hoe hard zij naar hem opkeek. Dat zou hij achteraf pas lezen, in stapels dagboeken die ze hem naliet. ‘We hebben een geweldige jeugd gehad in Linden, bij Leuven. Toen onze ouders scheidden, werden ook wij gescheiden. Maar in het weekend kwam Nele naar ons. Ik zat inmiddels in het leger, zij zag hoe ik thuiskwam van het internaat en later van de kazerne. Ze hing aan mijn lippen.
Zelf stroomde Nele met gemak door naar de universiteit. Maar in haar derde jaar begon het te krie belen. Ze miste avontuur. Ze wilde doen wat ik deed.’
One of the guys
Op het moment dat ze ziek wordt, is officier Nele Tahon opge klommen tot de crème de la crème van het Belgische leger, de Special Forces Group – bekend van het tv programma Kamp Waes. De SFG is hét elitekorps, waar ze weliswaar geen operator is, maar wel deel uitmaakt van de grote familie, fysiek niet moet onderdoen voor de mannen en ook zonder verpinken one of the guys is als er na een zending ‘gedecompresseerd’ moet worden.
‘“Fly”, die al een legende was toen ik bij de paracommando’s begon, was een boezemvriend van Nele’, weet Roel. ‘Hij heeft haar ooit gezegd: “Gij hebt het karakter van een operator.” Ze was in die eenheid echt thuisgekomen. Ik was zo ongelooflijk fier op haar ...’
Roel Tahon werkt vandaag als rechercheur bij de lokale politie BrusselNoord. Na enkele dagen rouwverlof is hij alweer aan het werk. Hij klopt lange dagen, maar voelt zich gesteund door de colle ga’s. Ook zij kenden zijn zus. ‘Mijn chef ging soms mee squashen met ons. Dan blufte ze dat ze hem wel eens ging afdrogen. En toen ik wat te veel won, nam ze achter mijn rug lessen. (lacht) Ja, Nele was een speciale. Zij liep waar anderen stapten.’
Een vrijgezel met een kinder wens ook, schrijft ze eerlijk op haar blog. Meerdere ivfpogingen waren mislukt, ze dacht aan adoptie. ‘Haar kinderwens is nooit ver vuld’, stelt Roel vast. Eenmaal ziek, heeft ze het er niet meer over. Ze staat erop dat er aan haar ziek bed gelachen en gefeest wordt. Wanneer ze zelf te zwak is om mee te doen, luistert ze met een glim lach.
Plan Z
Eind 2019 zegt Tahon plots dat het tijd is voor plan Z. Ze beseft dat het worstcasescenario wel licht zal uitkomen. ‘Op het einde kon ze bijna niet meer praten’, zegt haar broer. ‘Maar ze keek naar mij en wees naar de ijskast. “Pak u iets om te drinken”, gebaarde ze. Dat was Nele.’
Op 28 januari verliest ze het gevecht tegen kanker. Haar afscheid is indrukwekkend – met een door kindjes geschilderde kist die gedragen wordt door vier mannen van de SFG. Sinds haar dood hebben al honderden collega’s met wie ze ooit gediend heeft, hun steunbetuigingen geuit, of een herinnering verwoord over haar sterke persoonlijkheid en talenten als officier.
Heeft ze haar dood zelf geregisseerd? Neen, schudt Roel. ‘Hoe graag ze alles ook onder controle had, over euthanasie mocht niet gepraat worden in haar bijzijn. Dat was echt uit den boze. Nochtans denk ik dat ze bij momenten veel pijn had. Het verbaast me dat ze euthanasie niet wilde overwegen. Ooit zei ze: “Mocht er een pil bestaan om van mijn pijn af te raken ...” Maar ze wilde niet voor de dood kiezen. Ik denk dat dat in haar ogen hetzelfde was als opgeven. De dood moest haar maar komen halen.’
En dat deed hij. Roel: (zacht)
‘Ik heb in mijn leven veel doden gezien, soms zelfs met schotwonden. Maar de aanblik van mijn eigen zus, nauwelijks 30 kilo zwaar en verteerd door pijn, was haast ondraaglijk. Nog altijd.
(wacht even) Toch ben ik blij dat ik haar nog zoveel gezien heb, en dat ik erbij was.’
Voortaan is ze altijd bij hem. Want dat was haar wens. ‘Ik kan niet zeggen dat ik niet geleefd heb. Man, ik heb geleefd tegen 300 per uur. Ik had gewoon nog zoveel meer willen beleven. Nu zullen jullie dat voor mij moeten doen. Neem me overal mee, hè. Ik wil niets missen.’
‘Ik heb geleefd tegen 300 per uur, maar ik had nog zoveel meer willen beleven. Nu zullen jullie dat voor mij moeten doen. Neem me overal mee’