Krimpels van middelbare leeftijd
‘Als je oud bent, krijg je krimpels’, zegt mijn zoon. Hij is vijf en ik ben bijna vijftig. Hij heeft makkelijk praten dus. We zitten samen op de rand van de lege fontein, onze voeten in het bassin waarin tijdens de zomer het water klatert. Niets daarvan nu. De koude tegels liggen stil te wachten op de lente.
Het doet wat met je, kinderen. Ik heb er vier, en het zijn allemaal prachtexemplaren. Niet alleen houden ze je leven boeiend en vooral je nachten kort, ze slagen er ook keer op keer in om je een spiegel voor te houden. Geen maatschappelijke kwestie of ze wordt ter discussie op tafel gegooid. Neem nu #MeToo. Een bijzonder heikel thema met drie dochters in huis. Hoewel de jongste daar nog niet echt aan toe is – ze is zes – spitst ze toch ook al de oren. Ik vind mezelf open en progressief en denk niet dat ik al ooit het onderscheid heb gemaakt tussen man en vrouw. Een opdracht niet aan iemand geven omdat ze een vrouw is, of haar minder betalen dan een man voor hetzelfde werk, dat kan ik me niet voorstellen. Maar hoe ik het ook probeer te verwoorden, in de gesprekken met mijn dochters vind ik mezelf binnen de kortste keren gemanoeuvreerd in de hoek waar de klappen vallen: die van de middle aged white male – zowat de slechtste positie waarin je je deze dagen kunt bevinden.
Leeftijd. Zelf ben ik er niet zo mee bezig. Maar het viel me enkele jaren geleden voor het eerst op toen ik tijdens de opnames van een reeks om me heen keek, en moest vaststellen dat ik veruit de oudste was. Hoe was dat zo plots gebeurd? Een Vlaamse set heeft altijd iets van een scoutskamp, wat een jeugdige energie met zich meebrengt en waardoor je je makkelijk tien jaar jonger voelt. Vooral mentaal dan toch, zo werd die dag pijnlijk duidelijk.
Dat vind ik een van de voordelen van het werken op sets van pakweg Netflix of BBC. Daar lijkt leeftijd minder bepalend. Ervaring wordt er, meer dan bij ons helaas, meegenomen. Je vindt er makkelijk heads of department die rond de zestig zweven. En die uiteraard een geweldige rijkdom aan inzichten en ervaringen met zich meedragen. Onze eerste assistent in Thailand stond ooit nog op de set van The deer hunter. Kun je nagaan. Hoewel dat ook zijn nadelen heeft: hij is nog steeds het liefst te bereiken via zijn fax.
Je zou bijna vergeten dat er ook echt belangrijke dingen gebeuren, zoals de laatste mediastorm genaamd ‘het carnaval van Aalst’. Of hoe een sneeuwbal een lawine werd die niet meer te stoppen viel. Er is een citaat uit de documentairefilm Vice dat de laatste tijd meer en meer door mijn hoofd maalt. “While the world becomes more confusing, we tend to focus on the things that are right there in front of us, while ignoring the massive forces that actually change and shape our lives.” De enige die dat doorhad was hoofdpersonage Dick Cheney, die daar consequent een imperium op gebouwd heeft. Met alle bekende gevolgen van dien.
Intussen dwalen mijn vingers over mijn gezicht, op zoek naar mijn krimpels. Ik vind het nog meevallen, maar in mijn zoons ogen zie ik iets anders. Ik aai hem over zijn weerbarstige haar dat vrolijk alle richtingen uitsteekt, als wil het zeggen ‘Kom maar op!’
Hoe ik het ook probeer te verwoorden, in gesprekken met mijn dochters eindig ik steevast in de hoek waar de klappen vallen
Elke week pent een gastschrijver een tranche de vie neer. Deze maand: regisseur Hans Herbots maakt fictie voor Netflix (‘The serpent’) en de BBC, en overschouwt de nonfictie van zijn eigen leven.