Is dit een mop? Of niet?
De referenties naar andere comingofageverhalen vliegen je om de oren.
Iam not okay with this is zo’n reeks waarbij je voortdurend de neiging hebt om op je telefoon dingen op te zoeken. Waar kennen we dat meisje in de hoofdrol nu weer van? Ze speelde mee in de Itfilms, zo blijkt, maar wij herinnerden ons de achttienjarige Sophia Lillis vooral als de jongere versie van Amy Adams in Sharper
In de eerste scène, een flashforward, zien we haar in een bebloed jurkje over straat lopen. Hoe zat dat weer met Sissy Spacek in Carrie in 1976? Oh ja, dat eindigde toen met een schoolbal dat helemaal fout ging en met een meisje in zo’n bebloed jurkje.
De referenties naar andere comingofageverhalen vliegen je om de oren. Net als bij Carrie heeft de zeventienjarige Sydney Novak, een bovennatuurlijke kracht waarmee ze dingen met haar geest kapot kan maken. Net als bij Carrie kun je die destructieve kracht zien als een metafoor voor de puberteit, de strijd met je hormonen en de wereld. De hele vijfde aflevering is een ode aan The breakfast club. De vierde heet ‘Stan by me’, een ver wijzing naar de eveneens op een Stephen Kingboek gebaseerde comingofagefilm Stand by me. Deze reeks heeft dezelfde bedenker, graphic novelschrijver Char les Forsman, én dezelfde regisseur als dat pareltje The end of the f***ing world, ook op Netflix. Hetzelfde nostalgische Instagramsfeertje hangt nu ook weer over de beelden.
Met Stranger things deelt de reeks niet alleen de productiemaatschappij, maar ook een obsessie met vroeger: meer bepaald met de eighties. Als de makers veertigers zijn, koketteren ze net als in Stranger things met hun kin dertijd. Sydneys vriend Stan beluistert zijn muziek op vinylplaten en noemt VHScassettes ‘het beste platform ooit’. Ook die muziek komt vaak uit dat tijdsgewricht: van Prefab Sprout (‘King of rock ’n’ roll’) over Pixies (‘Here comes your man’) tot zelfs Roxette (‘It must have been love’).
I am not okay with this is fascinerend. De reeks doet veel dingen echt goed: de kijker en passant boodschappen over gender anno 2020 influisteren, bijvoorbeeld. Sydney worstelt met haar seksualiteit, maar ook de conciërge blijkt een getrouwde homo die Syds vriendin Dina terechtwijst, omdat ze haar vrouwelijke charmes inzet om iets van hem gedaan te krijgen. ‘Je gedrag is aanstootgevend, niet alleen voor mij, maar vooral jegens jezelf’, zegt hij. Er is een poëtisch, bovennatuurlijk en metaforisch laagje dat speelt met clichés en genres. Het verhaal is wat dun, maar dat is oké, want er is ruimte voor traagheid. Alleen slagen we er niet in het geheel te vatten. Waar keken we nu eigenlijk naar? De seizoensfinale op het schoolbal is zo over the top en trashy dat we ons plots afvroegen of dit geen langgerekte mop was. En zo is de reeks even verwarrend als pakweg die periode tussen je dertiende en zeventiende levensjaar.
De reeks doet veel goed: de kijker en passant boodschappen over gender anno 2020 influisteren, bijvoorbeeld