Als we verhuizen, moeten de centen meekomen

PIETER VAN HERCK steunt het idee van een bypass voor de Belgische gezondheidszorg. Maar we mogen niet vergeten: wie betaalt, bepaalt.

De feiten: de levensverwachting in Vlaanderen, Brussel en Wallonië loopt verder uit elkaar. Sociaaleconomische factoren raken maar niet doeltreffend aangepakt in Brussel en Wallonië, en ook de levensstijl verschilt. Dat weerspiegelt zich in een ander zorgbeleid, met haar keuzes en verwachtingen. Franstalig België is veel meer dan Vlaanderen blijven steken in een model waarin het ziekenhuis centraal staat, een van ‘brandjes blussen’, extra gecompliceerd door verouderde publiekprivate tegenstellingen en een nog veel verzuilder zorglandschap. We leven anders op het vlak van tandzorg, screening, vaccinatie, spoedgevallen, zovoort.

Het ‘samenwerkingsmodel’ tussen acht à negen betrokken ministers werkt niet, wegens verschillende politieke agenda’s, polarisering en het naar elkaar doorschuiven van kosten. ‘Een institutioneel onvermogen’, noemt exRizivtopman Ri De Ridder dat in zijn boek. Ook Jan De Maeseneer duidde de complexe en gefragmenteerde bevoegheidsverdeling aan als een van de oorzaken voor het vierkant draaien van onze zorg (‘Een bypass voor België’, DS 25 februari). geneesmiddelengebruik,

Rode cijfers

en

We zijn op een moment gekomen dat we het systeem in zijn geheel moeten hertekenen om de rode cijfers, oplopende supplementen, budgetoverschrijdingen, verspilling en wachtlijsten het hoofd te bieden. We schuiven dat nu al jaren voor ons uit, waardoor een grondige operatie zich aandient. Gezien de grote onderlinge verschillen lossen we de versnippering niet op door te herfederaliseren. Wel door welzijn en zorg in één keten samen te brengen binnen elk landsdeel. Het kan niet langer dat één landsdeel de hakken in het zand zet als het gaat over broodnodige structurele hervormingen voor bijvoorbeeld ziekenhuisfinanciering of honoraria, en zo andere landsdelen blokkeert.

Tot hier zit Voka nog ongeveer op dezelfde lijn als De Ridder of De Maeseneer. Maar wij willen het beleid zo dicht mogelijk bij de burger. Idealiter wordt alles van zorg geregionaliseerd, behalve dan onderzoek naar zeldzame ziekten en het geneesmiddelenbeleid. De ideale beleidsaanpak daarvan overstijgt de landsgrenzen en verschuift dus het best naar de EU.

In tegenstelling tot De Maeseneer vinden we dat ook de financiering van de zorg en de Rizivterugbetalingsmechanismen (behoudens geneesmiddelen) moeten overgeheveld worden. Want wie betaalt, bepaalt. De centen moeten mee verhuizen als we elk landsdeel echt verantwoordelijkheid willen geven, inclusief terugverdieneffecten als beloning voor het gevoerde beleid.

Ook al zijn we het steeds meer eens over de nood aan regionalisering, dan nog bestaat er een groot risico dat de inhoudelijke logica zoek raakt in eindeloze discussies over gemeenschappen versus gewesten als

Elk type regionalisering moet aangegrepen worden als een extra momentum om welzijn en zorg in Brussel op orde te stellen