‘Tijd om van het weer te genieten en Japans te leren’
Leven en werk van gewone mensen in ongewone tijden Emiel Van Herck (17) uit HalleZoersel is student in het laatste jaar van het SintJan Berchmanscollege in Westmalle Elien Pieters Bernard de Cock (70) uit Gent is paterdominicaan. Hij woont in een kleine
‘Soms ben ik boos. De Romereis is afgezegd, van mijn vrienden ben ik afgesloten. Maar meer nog ben ik gefrustreerd. Ik zou nu willen gaan kamperen met vrienden, in plaats van dat schoolwerk te moeten doen thuis, zonder uitleg. Maximaal twee uur per dag besteed ik eraan, wat veel te weinig is, maar velen doen nog minder. Ze slapen lang, kijken naar Netflix of gamen, doen wat aan sport en vervelen zich. We houden contact, maar over het virus wordt niet veel gepraat. Wel stellen we ons vragen over hoe het nu moet met de examens, en of we ons jaar zullen moeten overdoen. Of we hier sterker zullen uitkomen? Weet ik niet. Van de sarscrisis hebben we ook niet zoveel opgestoken, toch? Maar aan de positieve kant: er is nu tijd voor ontspanning, om van het weer te genieten, ik leer mezelf Japans aan, en lees veel. En ik bel mijn grootouders soms, want voor mezelf ben ik niet bang, maar voor mijn oudere familieleden ben ik wel bezorgd.’
(35) uit Staden is zaakvoerder van chrysantenbedrijf Gediflora
‘De plantenkwekers proberen te redden wat kan. Velen starten een webshop op, en proberen met een tuinverkoop toch nog iets te verkopen van de miljoenen planten en bloemen die staan te vergaan. In Nederland en Duitsland zijn de plantencentra open. Alles helpt, ik probeer positief te blijven.’
‘Wij produceren stekjes voor bolchrysanten, tachtig miljoen stuks per jaar, voor de hele wereld. Kwekers kopen die nu normaliter op, tot in juli, om ze dan te laten uitgroeien en verder te verkopen. Daar zit ons probleem: wij staan klaar om de stekjes te leveren, maar de kwekers kunnen hun serres niet leegmaken of hebben de inkomsten gemist die ze nodig hebben om ons te betalen. Of ze zijn niet zeker dat ze de chrysanten zelf zullen kunnen verkopen. Dus annuleren of verminderen ze de bestellingen. We bekijken de situatie elke dag opnieuw, we moeten erdoor. Er is nog niemand ziek hier. Het wordt zeker geen topjaar, maar ik denk dat we het wel redden.’
‘Ik leef in een kleine gemeenschap van christenen en moslims in de meerculturele Tolhuiswijk, samen met een jong koppel Palestijnse vluchtelingen en een lekendominicaanse dame. We hebben allemaal eigen kamers, maar we eten en bidden samen. Dat samenleven wordt nu intenser, op een positieve manier. Tijdens het vaste gebed ’s ochtends gedenken wij de mensen die zorg moeten ontberen, en hen die in de vuurlinie van de crisis actief zijn: de medische sector, de vuilnisophaaldienst en fabrieksarbeiders die moeten blijven werken. We hebben oprechte bewondering voor hen. We kijken samen naar het nieuws en praten daarover. We ergeren ons wanneer het nieuws onjuist is. De ratio is belangrijk voor ons, maar een gelovig vertrouwen is dat zeker ook. Want alleen met cijfers heb je nog geen hoop. Elke dag leren we door die onderlinge gesprekken om te gaan met ons geloof en onze achtergrond. We stellen vast dat we cultureel veel verschillen, maar als mens ook heel veel gemeenschappelijk hebben. Om dat te ontdekken, moet je moeite doen, maar het doet deugd en is erg verrijkend.’