‘Dit geeft andere mensen misschien wat hoop’
Het nieuwe coronavirus had Marc Laenen (61) stevig te pakken. Hij belandde in het ziekenhuis met koorts en een hardnekkige, pijnlijke hoest. ‘Ik moet mijn huisarts nog vertellen dat het geen griepje was.’
BRUSSEL I Hij dacht dat hij zijn deel nu wel had gehad. Drieënhalf jaar gele den overleed de echtgenote van Marc Laenen in amper een paar maanden tijd aan uitgezaaide longkanker. Ze hebben samen geen kinderen. De voor bije twee jaar moest hij ook afscheid nemen van zijn vader en schoonmoeder. ‘Van mijn eerste dagen in het ziekenhuis herinner ik me niet zoveel’, vertelt Laenen. ‘Ik was te suf door de koorts en het hoesten. Maar ik weet wel nog dat ik dacht: “Is het nu echt al mijn beurt? Zal ik net als mijn vrouw sterven door mijn longen?” Ik heb op een bepaald moment zelfs mijn vader gezien, waarschijnlijk door de koorts. Er was een tunnel en hij liep in de verte. Ik noem het de tunnel des doods.’
Hij vindt dat hij geluk heeft gehad. Want dat heb je volgens hem nodig als het virus in je lijf kruipt. ‘Ik heb niet gevraagd wat al die infusen waren die ze me toedienden, maar de medicatie sloeg na twee à drie dagen aan. Dat gaf me de hoop dat ik aan een herstelproces bezig was. Mijn kamergenoot, ook een Marc, was er slechter aan toe: toen ik maandag afscheid nam, was hij voor de tweede week op rij zwaar ziek. Hij lag te daveren in zijn bed van de koorts. Sinds ik thuis ben, heb ik nog vaak aan hem gedacht: is hij aan de beterhand? Het feit dat ik het heb overleefd, geeft hem en anderen misschien wat hoop.’
Mummies
Marc Laenen baatte tot zijn vijftigste samen met zijn vrouw een café uit in Lille. Daarna ging hij werken bij Colruyt in Herentals. Of hij het virus daar opliep, weet hij niet, maar ‘uit de vele lieve berichtjes van collega’s maak ik niet op dat iemand anders er besmet is. De maatregelen werden bovendien strikt nageleefd.’ Het blijft gissen.
Feit is dat het begon met een zacht zeurende koorts van 37,5 graden. Stramme spieren. Niet lekker in het vel. ‘Griep’, oordeelde de huisarts. ‘Neem een Dafalgan.’ Maar zijn eetlust nam af en toen na twee weken een steeds pijnlijker hoest optrad, heeft de zus van Marc hem naar het ziekenhuis gebracht. De rest is wereldnieuws.
Maandag werd hij na zeven intense dagen feestelijk ontslagen. ‘Ik mocht een burgemeesterslintje doorknippen. Dat was een verrassing. Al helemaal omdat je plots de mensen achter de pakken ziet: in je kamer zie je alleen mummies in beschermingskledij. Het was bevreemdend om niet te kunnen zien wie ik voor me had. Ik wist ook niet wat er ondertussen in de wereld speelde. Er was wel radio en televisie, maar ik had daar geen zin in, ik moest me concentreren op mijn eigen herstel. Bovendien was het toch alleen maar corona dit en corona dat. Ik moest er niet van weten. Ik had het zelf al.’
30 kilometer per uur
Bij zijn ontslag kreeg hij een brief mee voor de huisarts. ‘Ik begreep niets van de medische taal, behalve dat mijn longen in scheuren en flarden aan elkaar hebben gehangen. Ik hoop dat het allemaal goed komt. Ik ben een fervent wielrenner en in groep rijden we gemiddeld 30 kilometer per uur. Hoewel ik ook kan leven met 24 per uur.’
Marc Laenen is nog met ziekteverlof tot eind april en daarna is het nog een maand tot aan zijn pensioen. ‘Mijn vrouw en ik zouden samen met pensioen gaan. We hadden veel plannen zoals naar de zee gaan. Haar urne staat hier bij mij op het appartement, dus ze is altijd bij mij. Ik kook, poets, ben sociaal, trek mijn plan. En nu heb ik ook nog eens corona overleefd. Ik denk dat ze trots op mij zou zijn.’ ‘Mijn longen hebben in scheuren en flarden aan elkaar gehangen.’
‘Er was wel radio en televisie op de kamer, maar ik had daar geen zin in. Het was toch alleen maar corona dit en corona dat. Ik moest er niet van weten. Ik had het zelf al’
MARC LAENEN (61)
Genezen verklaard