De stilte went niet

De sluiting van Italië, die in het onvoorstelbaar verre verleden van drie weken geleden werd afgekondigd, zou tot aanstaande vrijdag duren. De opschorting van alle leuke dingen, zoals theaterbezoek, uit eten in een van onze talloze lievelingsrestaurants, wandelen met Stella naar de haven, koffie in de zon en slappe grappen met vrienden, zou aan het einde van deze week worden opgeheven. Mijn god, wat heb ik naar die dag toegeleefd.

Ik heb het voornamelijk volgehouden door aan vrijdag 3 april te denken. Maar het virus woekert onverminderd, hoewel sommige cijfers volgens sommige interpretaties aanleiding geven tot voorzichtig optimisme op de lange termijn, en ik vreesde het besluit al dat vandaag dan ook definitief is gevallen: de volledige lockdown wordt met minstens twee weken verlengd.

De stilte went niet. Ik zou het als vakantie moeten zien, maar als het vakantie was, zou ik mij laven aan het leven in de stad. Ik zou het als een werkkamp moeten zien, maar ik kan mij op weinig anders concentreren dan op de opdringerige stilte die niet klopt.

Volgende week zondag is het Pasen. Dat is in Italië nog meer dan elders een familiefeest. In vorige jaren werd ik, ongeacht de vraag of ik persoonlijk plannen had, dwingend gefêteerd door Stella’s familie. Onder normale omstandigheden zouden de moeizame onderhandelingen over het menu al minstens een week bezig zijn. Maar dit jaar is familiebezoek uitgesloten. Pasen is afgeschaft.

Stella heeft een site gevonden van een restaurant in Valtrebbia dat complete feestelijke paaslunches thuisbezorgt. Haar idee is nu om op eerste paasdag hetzelfde menu te laten bezorgen bij haar moeder op Via della Scurreria, bij haar zus op Via Trento en bij ons op Piazza delle Erbe. Zo kunnen we toch nog een beetje samenzijn.