Vergeet de rij niet!

In het hele debat over economie en gelijkheid en rechtvaardigheid is er één ding waarmee zowat iedereen – behalve de heersende elite – naar mijn gevoel altijd veel te weinig rekening houdt, en dat is de rij. Het lijkt bijna alsof we aan een soort van collectief geheugenverlies lijden als het gaat om de rij.

Het zit zo: vlak voor we op de wereld komen, moeten we allemaal in een lange wachtrij gaan staan. In die rij krijgen we een soort van meerkeuzeformulier alwaar we onze voorkeuren mogen opgeven omtrent onze algehele levensomstandigheden straks op aarde. Die lange rij wordt er expres gezet zodat iedereen op voorhand even goed kan debatteren over – onder andere – de specifieke locatie van zijn geboorte. En daarna krijg je dan een uitgebreid formulier met vragen. Een van die vragen bijvoorbeeld is: ‘Verstand?’ En dan kan je een beetje een stip zetten op een schaal tussen heel veel en heel weinig. En diegenen die dan voor heel weinig kiezen, zijn over het algemeen gewoon mensen die in een vorig leven miljardair of zoiets belangrijks waren geweest en goed hadden begrepen hoe vermoeiend al dat verstand was en vervolgens bij zichzelf dachten: ‘Deze keer niet met mij. Ik ga me niet weer een miljard keer harder dan al de rest uitsloven en superbelangrijke uitvindingen doen om vervolgens geconfronteerd te worden met niets dan ondankbaarheid en belastingen. Doe mij maar rustig een IQ van 80 en – om de spanning er wat in te houden – een vader met een alcoholprobleem.’

En als die mensen dan uiteindelijk terechtkomen in een sorteercentrum bij Amazon en zich zogezegd plots niet meer herinneren hoeveel moeilijker hun vorig leven als miljardair was en daarbovenop ook nog eens beginnen te hallucineren over dingen als gelijkheid, dan kan je de heersende elite toch moeilijk kwalijk nemen dat die daar wat opstandig van wordt. Die herinneren zich natuurlijk wel die rij. En die denken gewoon: ‘Had je maar wat minder arrogant moeten doen toen je je formuliertje invulde.’

Nu heb ik zelf best wel levendige herinneringen aan die rij. Ik zie het me nog allemaal invullen. Verstand: ja graag. Karakter: vriendelijk. Locatie: doe maar gewoon mijn moeder. Jeugdtrauma’s: nee bedankt. Enzovoort. Een heel voorspoedig lijstje had ik eigenlijk aangemaakt. Maar dat van die corona en die economische depressie en die gesloten grenzen waarachter mijn vrienden verscholen zitten, staat me toch niet meer helemaal bij. Nu moet ik wel toegeven dat ik op een gegeven moment een beetje was afgeleid. Drie mensen achter me stond er namelijk een knappe man. En in die rij was er nog geen muur waarop stond dat liefde niet essentieel was. Dus het zou best wel kunnen dat ik me daar even heb laten gaan en dat ik, toen de vraag over corona kwam, heb ingevuld: ja graag.

Dus als straks wereldwijd overheden vinden dat het veel logischer is dat Ellen Schoenaerts de rekening betaalt voor deze hele toestand in plaats van – ik zeg maar iets – Jeff Bezos, dan zal ik schuldbewust terugdenken aan mijn gedrag in de rij en me daar zonder morren bij neerleggen.

Doe mij maar rustig een IQ van 80 en – om de spanning er wat in te houden – een vader met een alcoholprobleem